Dit kaartenhuis staat op instorten, zegt Poppie de Willigen in een achterafzaaltje van het koloniale hotel in Batavia. Het is 1935, en de band Brown’s Sugar Babies staat op het punt om deel te nemen aan een belangrijk jazzconcours. In de tumultueuze aanloop toont Brown Sugar Baby de stempel die persoonlijk verdriet, intergenerationele trauma’s en politieke pijnpunten op de levens van de mensen drukt. (meer…)
Tijdens Erik of het klein insectenboek komt een buitenissige parade aan grote kleine insecten voorbij op onze schouwburgpodia, in een lieve voorstelling die hilariteit en moraliteit vrolijk verenigt. Blikvangers zijn de eclectische kostuums van Sacha Zwiers, waarmee ze de acteurs tot kruipen, rollen of krioelen dwingt. (meer…)
Regisseur Michel Sluysmans wilde al lang De Meeuw van Anton Tsjechov op de planken brengen, maar hij vond het meer dan 125 jaar oude stuk net iets te oubollig en met te veel personages. En hij vond het einde onbevredigend. Daarom vroeg hij Ilja Leonard Pfeijffer, huisauteur van het Maastrichtse gezelschap, om een bewerking te maken naar hier en nu. Pfeijffer schreef er ook een vijfde bedrijf bij. (meer…)
In een sleutelscène in Lichter dan ik ontmoet de Javaanse Piranti een Hollandse man. Hij noemt haar Isah, omdat hij haar echte naam moeilijk en raar vindt. Zelf heet hij Adriaan Rudolph Willem Gey van Pittius. Er klinkt verontwaardiging door de zaal, die steeds terugkeert als de menselijkheid van Piranti verder wordt afgebroken. (meer…)
‘We zijn helemaal niet Indisch, we zijn van de wereld’, zegt hoofdrolspeelster Winnie de Willigen aan het begin van de marathonvoorstelling De eeuw van mijn moeder. Aan het slot, vlak tegen haar naderende dood want ze is ongeneeslijk ziek, benadrukt ze nog eens dat ze van de ‘American Dream en van het westen is, van tango en jazz en bibliotheken.’ (meer…)
Met het doorgeven van de koloniale geschiedenis en het systeem dat het heeft veroorzaakt, blijft het lichaam van kleur als het ware ‘gekoloniseerd’ en steeds gewezen op het afwijken van het lichaam dat ‘het meest thuis’ is. Lichamen onthouden dergelijke geschiedenissen. Vergeet dat niet wanneer je een toneeltekst schrijft, betoogt Melissa Knollenburg.
Het moet de kaskraker van deze zomer en komend seizoen worden: het grootschalige muziektheaterspektakel Amadeus van Het Nationale Theater en de Theateralliantie in samenwerking met OPERA2DAY en in de regie van Theu Boermans. Het begint ijzersterk: in een rolstoel richt de oude Salieri zich rechtstreeks tot het publiek, met schuin achter zich het ensemble eveneens in rolstoelen, gekluisterd aan een televisie met daarop André Rieu. (meer…)
De Haagse Koninklijke Schouwburg zat maandag 8 oktober bomvol voor de première van De Indië Monologen. Mensen van allerlei leeftijden, soms zichtbaar met een Indische achtergrond. De voorstelling was uiterst eenvoudig, vier verhalen die … Lees verder
Ze zouden figuranten in een film of serie kunnen zijn. De oude man in het ziekenhuisbed, de vriendelijke verpleegster die even binnenloopt voor een controle. We zien ze vaak genoeg, maar zelden als personen met … Lees verder
Verveling, ambities die niet serieus worden genomen, ouderdomsangst en veel liefdesverdriet. Dat zijn de menselijke ongemakken, de pijnen van de geest waar Tsjechov zijn personages in zijn klassieker De meeuw mee heeft opgezadeld. Universele pijn dus. Daarom leent dit stuk over de bovenklasse van de Russische samenleving aan het eind van de negentiende eeuw zich zo mooi voor een hedendaagse bewerking. (meer…)
