Wat als je digitale versies van jezelf kan maken, waardoor je overal tegelijkertijd kan zijn? Een fascinerende vraag die de one-womanmusical #Los stelt. Jammer dat het script teleurstelt. (meer…)
De nieuwe voorstelling van amateurtheatergroep Toetssteen De Regels van Rutte begint onweerstaanbaar met een waterval aan excuses, sorry’s, verontschuldigingen, het spijt mij’s, mea culpa’s en erkenning van alle fouten die door de verschillende regeringen-Rutte zijn gemaakt. Een record aan sorry’s per video: het tekent Mark Rutte in al zijn ongrijpbare charme. (meer…)
‘Ik lijk niet op jou.’ Ze herhaalt het een aantal keer in de voorstelling Moeder van glas. Ze huilt niet, heeft geen hulp nodig, ze maakt carrière, ze kookt en wast. ‘Ik ben er. Altijd. Ik lijk niet op jou.’ Het klinkt meer als bezwering dan als constatering. (meer…)
Het eindigt heel sober en heel actueel: met een foto van zes bakstenen uit het pas geopende Holocaust Namenmonument aan de Amsterdamse Weesperstraat. Daarop staan de namen van de zes hoofdfiguren uit het stuk, hun geboortedatum en hun leeftijd. Drie echtparen, alle zes omgebracht in 1942, in de Duitse vernietigingskampen Auschwitz en Sobibor in Polen. (meer…)
‘Nick Cave en ik zijn door rouw met elkaar verbonden’, zegt actrice Saskia Temmink in de solovoorstelling Doet sneeuw pijn naar het gelijknamige autobiografische boek van journaliste Carolien Spaans. Cave heeft zijn zoon verloren en de ik-figuur van het boek haar grote liefde, haar man, de vader van hun zoontje. (meer…)
Het was de Franse schrijver Georges Feydeau die in de late negentiende eeuw en vroeg twintigste het patent had op lijken in klerenkasten, en meer van die theatrale verrukkelijkheden. In Laten we eerlijk zijn, een ‘comedy over relatiestress en goede buren’ door HartZaken, dient zich ook opeens een lijk aan. Meer verraad ik niet over wie en hoe en waarom, maar het is verrassend. (meer…)
Aapjes kijken doe je met een verrekijker, niet door zelf op de rots te klimmen. Hoe kan je immers goed observeren als je er middenin zit? Het is precies de valkuil waar Safaripark Zuidas intrapt. Deze revue over de elite van de Zuidas wordt in het hol van de leeuw gespeeld en durft daardoor nergens echt te schuren. In een chique hal delen Janke Dekker en Max van den Burg wat plaagstootjes uit, maar meer dan een braaf bedrijfsuitje wordt het niet. (meer…)
Na drie afleveringen vonden Lieneke le Roux, Cystien Carreon, Mylène d’Anjou en de andere dames het blijkbaar mooi geweest. Geen gepowervrouw meer voor hun. Bij Bos Theaterproducties werden bittere tranen geschreid. Ze hadden met de serie over hedendaags vrouwenlief en -leed een dikke hit in huis waarmee ze nog jaren door konden. (meer…)