Zullen we samen… wordt aangekondigd als een intergenerationele locatievoorstelling. Peuters van drie jaar ontmoeten in een woonzorgcentrum oudere mensen. Probleem bij de voorstelling die ik bezocht was dat de senioren van het rusthuis ontbraken. (meer…)
De kinderen en een paar volwassenen huppen van de ene houten ring over de andere naar hun aangewezen bubbel: een met krijt getekende cirkel met stoelen en kussentjes. Houten ringen bakenen ook de halve cirkel af waarin de danseressen zullen draaien met hun eigen lichamen. (meer…)
Bij het kijken naar deze voorstelling vergeet ik bijna de tijd en (gelukkig) ook het magere verhaaltje en probeer ik steeds heel het speelvlak te overzien: er is een groot zeilscherm op fietswielen, vastgemaakt aan een fietsstel met een rek. Op de voorgrond draaien schijven waarop stenen en takken liggen. Ze werpen onheilspellende schaduwen op het zeildoek. (meer…)
Thomas Ryckewaert legt zichzelf in de ‘lecture-performance’ Move 37 de aartsmoeilijke taak op om het onvoorstelbare toch voor te stellen. Wat betekent het als artificiële intelligentie (AI) de menselijke overtreft? Hoe verandert een ‘theorie van alles’, die quantumfysica en relativiteitstheorie verenigt, ons wereldbeeld? Doen we er dan als mensen nog toe? Kunnen ze dit nog te bevatten? Of zijn ze ertoe veroordeeld zich te behelpen met primitieve representaties als een toneelvoorstelling?
In het voorgesprekje wordt aan de kinderen gevraagd wat het woord wonderkamer bij hen oproept. Een kind hoopt op wonderen. Dat er iets wonderlijks te zien is, iets dat verrast. Dat kind had dus een juist beeld van wat een wunderkammer te bieden zou moeten hebben. Een enthousiaste nieuwsgierigheid is gewekt. En de eerste productie Les Soeurs van het kunstenaarscollectief WIThWIT dat onder de vleugels van Theater FroeFroe opereert, was bijzonder en dat belooft dus ook voor nu. (meer…)
