Met fraaie maquettes, voetafdrukken in het zand, een pop die door Wensley Piqué met behulp van live cinema tot leven wordt gewekt en indringende soundscapes wordt in ODO het aangrijpende verhaal van de marrons verteld. (meer…)
Zouden ze het nog weten, vroeg de Surinaamse schrijver Cynthia McLeod (1936) zich af, ‘die Hollandse kindertjes van toen, die nu allang grote mannen en vrouwen zijn’. Aan het eind van Meer dan bauxiet leest theatermaker Emma Lesuis een fragment van haar voor: ‘Die eerste warme pyjama van na de oorlog, dat eerste stukje heel ondergoed! Zouden ze nog weten dat die uit Suriname kwamen?’ (meer…)
Zullen ze het nog weten? Of een betere vraag: zal het de Nederlandse kinderen ooit verteld zijn dat hun flanellen pyjama en ondergoed met de hand gemaakt waren door Surinaamse vrouwen die vlak na de Tweede Wereldoorlog iets goeds wilden doen voor de zo zwaar getroffen landgenoten in het moederland? (meer…)
Een onbekend virus confronteerde ons de afgelopen twee jaar en masse met onze eindigheid. Tijdens de lockdowns dacht ik daardoor vaak terug aan de meest prangende voorstelling die ik ooit zag: De rechtszaak tegen de Dood uit 2017 van Eva Knibbe en Bart van de Woestijne. De Dood werd aangeklaagd want ‘Eenieder heeft recht op leven’, staat immers geschreven in de Europese grondwet. (meer…)
‘Ik ben ziek. Het lukt me niet. Ik ga het niet doen.’ Het was weer zover; een creatief proces blokkeerde and this woman went nuts. De wet van Murphy bepaalde dat de verhuizing naar een niet-af huis samenviel met baby die tandjes kreeg en een voordracht die af moest. Tussen het uitzoeken van gordijnen (de hel) en het verschonen van luiers, probeerde ik ruimte te creëren in mijn hoofd. Want het moest goed zijn. Stel je voor; de afgang als het niet oké zou gaan. De schaamte. De algehele teleurstelling. Helaas kon ik het me allemaal heel goed voorstellen naarmate de deadline naderde, waardoor de nachten steeds korter werden. (meer…)
In een interview met Marina Abramovic lees ik dat ze drie abortussen onderging omdat het moederschap ‘a disaster’ voor haar werk zou zijn. ‘Heftig’, denk ik. Het interview in Der Tagesspiegel dateert uit 2016, Abramovic is van een andere generatie, maar toch ben ik weinig verbaasd. De angst om niet meer mee te doen in de kunsten zodra er een kind is, vind ik anno 2021 nog zeer herkenbaar. (meer…)
Al jaren wroet Emma Lesuis in trauma’s en voelt ze zich geroepen persoonlijke verhalen te delen om een zo breed mogelijk publiek mee te krijgen in het verhaal van ongelijkheid en (on-)vrijheid. Een constant strijden om verandering door te voeren, eist zijn tol, merkte ze tijdens de relatief korte pauze die de lockdown vormde. (meer…)
Net als eind jaren zestig zijn kunstenaars op zoek naar maatschappelijk engagement – al gebruiken ze soms andere woorden. Wat als je met de begrippen van toen het huidige seizoen bekijkt? Dan valt bijvoorbeeld op dat de kunstenaars van nu niet de verhalen van anderen brengen, maar die van henzelf. (meer…)
Vaak is alles gecompliceerd, soms is iets doodeenvoudig. Het verhaal van de slavernij in Suriname, bijvoorbeeld, is eenduidig triest. Als dochter van een Surinaamse, zwarte moeder en een witte vader, trekt Emma Lesuis naar het land waar de roots van haar moeder Deimveld (soort omkering van veldmeid) liggen. Of ook háár oorsprong daar ligt, wil ze uitzoeken.
