Elsie de Brauw

Daar staat koningin Hekabe van Troje, trillend van spanning om het Trojaanse paard, barstenvol gevuld met Griekse strijders, de stadspoort binnen te laten.  Ze doorziet de list niet, want het paard betekent de ondergang van haar stad in de tien jaar durende Grieks-Trojaanse oorlog. (meer…)

Volgens de Theaterencyclopedie heeft Genets klassieke meesterwerk Het balkon, sinds zijn publicatie in 1956 maar een handvol ensceneringen in Nederland gekend, in tegenstelling tot De meiden uit 1947 bijvoorbeeld, dat vanaf de jaren zestig in elk decennium een keur aan uitvoeringen heeft gekregen. (meer…)

Misschien is het wel de aangrijpendste episode uit Vake Poes; of hoe God verdween van de Vlaamse theatermaker Lisaboa Houbrechts: de eerste scène uit de derde akte. Waarin de grootvader (vake) en de grootmoeder (moeke) elkaar met verwijten om de oren slaan, zo snoeihard en wreed, dat als je nog dacht dat (de idee van) een god ergens goed voor zou kunnen zijn – dat die gedachte op dat moment ter plekke verdwijnt. (meer…)

Het zou een van de mooiste avonden in de theatergeschiedenis worden, ‘een feestelijke’ zelfs, zoals het achtuurjournaal op maandagavond 3 december 2012 berichtte. Maar het werd anders: de nieuwsuitzending opende met de plotselinge dood van acteur en zanger Jeroen Willems. (meer…)

We bevinden ons in een ondergrondse ruimte van Altstadt Rotterdam. De muren zijn geblakerd omdat er ooit een bakkerij was gevestigd. (meer…)

Het Theaterkrant Magazine van mei is een themanummer over de ontwikkelingen in theatereducatie. Daar wordt steeds meer de nadruk verlegd van overdracht van kennis en ambacht naar ‘menswording’. Leerlingen, jongeren of heel andere deelnemers krijgen de tools om door middel van kunst hun leven vorm te geven en te verrijken.  (meer…)

De Parade heeft er een speelstad bij: van 18 tot en met 27 juni start het rondreizend festival dit jaar voor het eerst in Eindhoven, in het plantsoen naast het Parktheater. Dat zou vorig jaar al gebeuren, maar ja, corona. (meer…)

De eerste recensies die verschenen over Orestes in Mosul van Milo Rau voor NTGent schuwden de superlatieven als ‘onthutsend’ en ‘adembenemend’ niet. Met wat afstand lijkt enige nuance nuttig. (meer…)

Kijken naar deze enscenering van Heisenberg is een desoriënterende ervaring. Maar meer omdat de keuzes die gemaakt zijn zo verbazen dan omdat plotlijn, karakters of setting zo dubbelzinnig zijn. Zo staan de keuzes van de makers de kijkervaring jammer genoeg in de weg. (meer…)