In Cabaret Deconstruit slepen de dansers en musici van LeineRoebana en Dyane Donck Company de kijker mee in een koortsachtige stroom van woorden, voortvloeiende bewegingen, muzikale erupties en theatraal pathos. (meer…)
In Cabaret Deconstruit slepen de dansers en musici van LeineRoebana en Dyane Donck Company de kijker mee in een koortsachtige stroom van woorden, voortvloeiende bewegingen, muzikale erupties en theatraal pathos. (meer…)
Het robuuste, hoekige gebouw aan de rand van de Westerschelde is feloranje van kleur. Einsteins formule E=mc2 staat er in grote letters op. Verderop de koepel van de kerncentrale van Borssele. Dit is het even imposante als desolate havengebied bij Vlissingen, in Nieuwdorp. (meer…)
4.48 is een indrukwekkende en veel gespeelde tekst van Sarah Kane, over iemand die al tijden aan een alles verterende depressie lijdt en er eigenlijk een eind aan wil maken. In maart van dit jaar brachten De Roovers en Kunst/Werk 4.48 uit als een duet voor een acteur en een danser. (meer…)
Het lijkt alsof het een lege ruimte is. De vloer en muren zijn grijs, het licht algemeen, verder is er niets. Of toch? Er liggen her en der wat metalic zilveren stukken stof te glinsteren en er staan drie spiegels bijzonder casual tegen de achtermuur van het podium van de kleine zaal in Theater Rotterdam. Je kan er net iets van het rood van de leeggebleven stoelen bovenin de zaal ontwaren. (meer…)
De titel is Madrigals, niet Madrigalen of Madrigali, en ons wordt beloofd dat we vergast worden op een voorstelling op basis van het fameuze achtste madrigaalboek van de zeventiende-eeuwse componist Monteverdi. Het thema van de 22 madrigalen is de koppeling van oorlog aan liefde als verwante menselijk activiteiten en de componist splitst ze uit in oorlogs- en liefdesmadrigalen met als derde categorie de madrigalen die bestemd zijn voor het toneel. (meer…)
Heb je ook weleens het gevoel dat in onze tijd de wereld een beetje gekanteld is? Dat het vlak onder je voeten, waarop je dagelijks je best doet om die wereld met iets van balans tegemoet te treden, voelbaar aan het hellen is gegaan? Dat je daardoor net iets harder je best doet om je staande te houden? Dat gevoel geeft Each Time We Fall, A City Rises van Panama Pictures, dat gisteravond in de Verkadefabriek in ’s-Hertogenbosch in première ging. (meer…)
Wat kunnen theatermakers soms toch vreselijk naïef zijn. Neem nu de mensen van het Antwerpse gezelschap Post uit Hessdalen. Die werden gevraagd om voor Oerol een voorstelling te ontwikkelen en wat doen ze? Ze gaan op het strand bij de Noordzee een voorstelling maken over ‘de sensatie van het turen naar de horizon’. (meer…)
‘Ik ken je niet en ik weet niet wie je bent en al helemaal niet hoe je heet’ wordt als een mantra herhaald in de sterkste scène van Götterdämmerung // Het Vernietigingsfeest van Arlon Luijten. En: ‘Overval me als een ramp.’ Wie aan het woord is, lijkt onduidelijk, evenmin tot wie deze woorden gericht zijn. (meer…)