Who is afraid of Virginia Woolf? (1962) van Edward Albee behoort met stukken als Waiting for Godot (1953) van Samuel Beckett en The caretaker (1960) van Harold Pinter tot wat het moderne repertoire of de moderne klassiekers genoemd wordt. Het zijn ijzersterke stukken die bij hun eerste enscenering ieder op hun eigen manier voor een schok zorgden en de grenzen van het drama verlegden. (meer…)
Tom Lanoyes remake van Who’s Afraid of Virginia Woolf is een sprankelend taalfeest – we hadden van de Vlaamse bard niet anders verwacht. Inhoudelijk mist Wie is bang echter urgentie. Ondanks de inzet op een aantal actuele kwesties laat Lanoye na het stuk van Albee ook structureel grondig dooreen te schudden. En wie de machtsverhoudingen binnen en buiten het drama onaangeroerd laat, houdt wezenlijk de status-quo in stand. (meer…)
Als kersverse artistiek leider van NTGent herwerkt Milo Rau een voorstelling die hij in 2016 al creëerde bij de Schaubühne in Berlijn. In de hoofdrol dit keer Els Dottermans, die een afgemeten, cynische oud-hulpverlener speelt. (meer…)
Ze noemen het een ‘machtig wapen’. Een ‘instrument’. Of sterker, ‘de reden van ons bestaan’. Woorden die verraden welke macht wij als mensheid aan taal toekennen. Zonder taal geen stem, geen contact, geen ziel, denken … Lees verder
De mens wil bedrogen worden: eenvoudiger kan het toneeloeuvre van de Franse satirische komedieschrijver en acteur Molière (1622-1673) niet worden gekarakteriseerd. Zijn personages leven in schijnwerelden; ze dromen zich rijk of ziek, koning of aristocraat. … Lees verder
