Dilan Yurdakul

In de autofictieve roman Maskerziel van theatermaker en actrice Dilan Yurdakul leer je een familie kennen waarin tot aan de derde generatie sporen van een migratietrauma doorlopen. (meer…)

In Alter traceert Dilan Yurdakul haar familiegeschiedenis via portretten van haar ouders en grootouders. De doorgecomponeerde muziek houdt de aandacht vast, maar de zwakke tekst en oppervlakkige spelopvatting torpederen de voorstelling. (meer…)

Rondreizend theaterfestival De Parade staat aankomende zomer in het teken van jong talent. ‘Net als alle jongeren in Nederland heeft ook de jongste generatie makers het zwaar gehad tijdens de pandemie. Daarom geven we hen dit jaar extra ruimte in onze programmering, zegt Nicole van Vessum, directeur van De Parade. (meer…)

Leven, dát wil ze en terecht, maar precies dat is haar ontnomen. Allereerst natuurlijk door de man die haar neerschoot, maar ook door wegkijkende, falende of laconieke instanties. Niet gezien, niet gehoord gaat over een meisje dat bedreigd werd, aan de bel trok en vervolgens niet werd gehoord. (meer…)

De voorstelling Door de schaduw heen van Dilan Yurdakul, Likeminds en Bellevue, in regie van Julie van den Berghe, is de favoriet van de Amsterdamse WijkJury 2020. De jury van 15 ‘ongeoefende doch bevlogen ogen’ zag ondanks corona afgelopen seizoen nog tien voorstellingen. Hun favoriet wordt naast de keuze van de vakjury getoond op het Nederlands Theater Festival. (meer…)

De theaterbewerking van Murat Isiks roman Wees onzichtbaar is zo trouw aan het boek gebleven dat je zou willen dat de makers zich wat meer hadden laten inspireren. (meer…)

De derde generatie Nederlanders met een migratieachtergrond worstelt met een gevoel van ontheemding: velen zijn noch geworteld in Nederland, noch in het land waar hun ouders vandaan komen. Zo ook actrice en theatermaker Dilan Yurdakul (1991). In Door de schaduw heen neemt zij het publiek mee in die worsteling en toont een bijzonder kwetsbare weergave van een jonge, bipolaire, Turkse vrouw in Nederland. (meer…)

Tom Lanoyes remake van Who’s Afraid of Virginia Woolf is een sprankelend taalfeest – we hadden van de Vlaamse bard niet anders verwacht. Inhoudelijk mist Wie is bang echter urgentie. Ondanks de inzet op een aantal actuele kwesties laat Lanoye na het stuk van Albee ook structureel grondig dooreen te schudden. En wie de machtsverhoudingen binnen en buiten het drama onaangeroerd laat, houdt wezenlijk de status-quo in stand. (meer…)

Het sympathieke festival van kleinschalig muziektheater in Ostade A’dam in de Amsterdamse Pijp eindigde dit jaar met een interessante avond. Twee maal Carmen. Eén keer vrij traditioneel, Bizets opera compact teruggebracht tot een versie … Lees verder