Het podium van het Amsterdamse Bostheater is op een gekke manier volledig onderdeel geworden van het bos dat het toneel omringt: vanuit de ‘zaal’ kijken we naar een treurige parkeerplaats tussen de bomen, een stukje realistisch stadsnatuur dat haast doorgetrokken lijkt vanaf de daadwerkelijke parkeerplaats. (meer…)
Ineens kleuren de bomen bloedrood, onheilspellende muziek klinkt, de maan staat laag aan de hemel, wolken drijven tussen de bladeren. Een mysterieus figuur dwaalt in de verte: Grace, de gringohunter, ze is op zoek naar wraak en heeft een ‘offer you can’t refuse’. Maar daar zijn we op dat moment nog lang niet. (meer…)
Wie het toneelbeeld van Sanne Danz ziet, weet in één oogopslag: deze voorstelling gaat over hoe de mens ten onder gaat aan zijn eigen decadentie. Feestelijk gedekte dinertafels vol etensresten, drijven nog eventjes op het door de stijgende zeespiegel opgekomen wateroppervlak, de kroonluchter is al neergestort. (meer…)
‘Wat heb ik aan jou?’ vraagt het hoofdpersonage tegen het eind van de voorstelling, vlak voor zijn dood, aan zijn god. ‘Wat is de zin van een genadeloze god?’ Het is een van de interessantste momenten van dit personage – omdat er even twijfel sluipt in de standvastigheid die hem – en overigens ook de andere personages in Een genadeloze god – kenmerkt. (meer…)
‘Lang verhaal kort: ik ben zwanger’, vertelt Maria. Haar vriend reageert meteen als door een slang gebeten: ‘Wanneer ga je het weg laten halen?’ Hij weet namelijk niet zeker of hij wel de vader is: beiden verzeilden na een forse ruzie in een restaurant in een onenightstand. Het is het uitgangspunt van het bij vlagen zeer komische Baby Crazy van regisseursduo Jan Hulst en Kasper Tarenskeen. (meer…)
‘Hoe kan het nou racistisch zijn als ik het niet racistisch bedoelde?’, vraagt een jonge vrouw (Sophie Höppener) geïrriteerd als zij is beland in een Kafkaëske rechtszaak. Die is zij begonnen omdat zij het principieel oneens is met de ene euro die alle witte mensen in Nederland moeten betalen als symbolische erkenning van het feit dat er nog steeds racisme is. Het is het uitgangspunt van het intrigerende De witte kamer van Ada Ozdogan. (meer…)
