Het Museumpark in Rotterdam wordt doorsneden door een grote schutting die de nieuwbouw van het depot van museum Boijmans van Beuningen ommuurt. ‘Vergroening omgeving Museumpark’, staat er met koeienletters op. Boven de schutting uit torent een stapel kantoorcontainers waarin het bouwvolk resideert. (meer…)
In Melanine ten strengste verboden vertellen Gavin-Viano & Wisdom Lanes het waargebeurde verhaal van de ‘Scottsboro Boys’, negen zwarte tieners die in de jaren dertig ten onrechte werden veroordeeld voor verkrachting. (meer…)
Je show Kakofonie noemen en dan vervolgens een half uur aan willekeurig bijeengeraapte, halfslachtige ideetjes door elkaar heen monteren en dat op de Parade laten zien. Waarom meer moeite doen, zullen de makers gedacht hebben, het publiek komt toch wel opdraven voor de bekende namen. Niettemin zou het ze gesierd hebben als ze iets meer (blijk van) aandacht aan hun performance hadden gegeven. (meer…)
Precies honderd jaar geleden – Vlissingen, 1919 – veroverde een illustere tweeling het land met hun mystieke kunsten. Acts waarvoor je honderd jaar eerder nog de brandstapel opging, maar waar het volk inmiddels in groten getale op afkwam en graag geld voor neerlegde. (meer…)
‘Why does it feel so good when it hurts so bad?’ Deze spannende voorstelling van YoungGangsters en DOX begeeft zich op de fluïde grens tussen vechten en dansen, tussen geweld en esthetiek – en doet daarmee een indirecte uitspraak over ons kijkgedrag. Want dat we zoveel schoonheid uit zulk bruut geweld kunnen destilleren, is toch eigenlijk behoorlijk alarmerend? (meer…)
How to make the world a better place? – prijkt in grote, geschilderde letters op kartonnen platen achter ze. In de korte Parade-voorstelling Come Unity doen Eva Bartels, Abe Dijkman, Nienke van Hofslot en Annica Muller als gelegenheidscollectief Poly Poly theatraal verslag van hun onderzoek naar samenleven in een commune. Het resulteert in een uitbundige montage die bij elkaar wordt gehouden met holle frasen als ‘geven is het nieuwe nemen’ of ‘altruïsme is fucking sexy.’ (meer…)
In het indrukwekkende en gulle liedjesprogramma Ellen ten Damme en route voeren Ellen ten Damme en haar muzikale troupe het Rotterdamse Paradepubliek mee naar verre streken zuidwaarts. Ellen ten Damme vertrekt vanuit het haar inmiddels vertrouwde Parijs, maar peddelt al snel in een bootje de zee over. Daar tovert ze nog nét geen slang uit een rieten mand – al scheelt het niet veel – maar verandert ze het houten podiumpje wel in een heuse fata morgana. De brandende woestijnzon kregen we er dit weekend gratis bij. (meer…)
Waar geloven wij nog in anno nu? Olaf Mooij vindt dat ook heidenen een plaats van aanbidding verdienen en presenteert op de Parade De kerk van ons ongelovige geloof. Die heeft veel te danken aan zijn vorige Parade-actie van twee jaar terug, het Museum van carcheologie, maar voegt daar nu een spirituele dimensie aan toe. (meer…)
Als het hek dicht gaat, denkt de toeschouwer even op het verkeerde feestje te zijn beland. Het is een zooitje, een troep spelers loopt vervaarlijk door alles heen en de muziek – of beter nog: het geluid – komt van alle kanten, er wordt met stoelen gesmeten en het is niet altijd duidelijk waar je kunt gaan zitten of staan om niet onbedoeld in de mise-en-scène mee te doen. (meer…)
Milko Steijvers was directeur van circus Renz, het grootste van Nederland. Circussen hebben het niet gemakkelijk in Nederland, en Renz ging failliet. Nu is hij opnieuw circusdirecteur, van het kleinste circus. Dat staat nu op de Parade. (meer…)
