Een blik op de landkaart is als een lineair vertelde geschiedenis: het is een grove versimpeling van de werkelijkheid. Under a Low Sky is een weigering om mee te gaan in zo’n simplificatie. Zoals de moeder van cinematograaf Jamal aan het einde van de voorstelling via een Skype-opname zingt: ‘The path doesn’t go straight.’ (meer…)
Dancing on the edge, het festival dat Nederland al twaalf jaar podiumkunsten uit het Midden-Oosten en de rest van de Arabische wereld laat zien, ‘deconstrueert het festivalformat met de zachte radicaliteit van open vragen’. Hoe dan ook, laten we elkaar ontmoeten. Dat kan in ieder geval in de droom, want daar is alles mogelijk. Three seconds verbeeldt droomsequenties. (meer…)
Een in het zwart geklede man met plooirok vraagt: ‘Am I speaking loud enough for the people in the back?’ Choreograaf en danser Hooman Sharifi spreekt nonchalant, weifelend en op informele, persoonlijke toon. Ik ruik nog eens aan het papieren geurdoekje dat we bij binnenkomst kregen aangereikt. Het is een frisse geur, die me vaag ergens aan doet denken, maar ik kan niet goed thuisbrengen waaraan. (meer…)
Het liefst ga ik blanco een voorstelling in. Maar soms kan ik het niet laten van tevoren iets te lezen. Het programmaboekje, een oude recensie, de website van de maker. Zo ook bij Today Is a Beautiful Day. Had ik dat nou maar niet gedaan. ‘In zijn solo’, droeg ik met mij mee de zaal in, ‘onderzoekt Youness Aboulakoul het effect van geweld op onze lichamen.’ (meer…)
We zitten op lange rijen tegenover elkaar geplaatste stoelen. Ik ben nummer 2, de mevrouw tegenover mij is nummer 1, blijkt uit het vel papier met twee potloden ernaast dat op de vloer tussen ons in ligt. Een stem uit de luidsprekers stelt een vraag: ‘Nummers 1 en 2: kun je je nog de geur herinneren van de keuken in je ouderlijk huis?’ We antwoorden allemaal tegelijk: ‘Ja!’, of ‘Nee!’ Sommigen zwijgen: ze weten het niet zeker. (meer…)
