Shaymaa Shoukry belicht in Womb culturele en politieke overtuigingen rondom de baarmoeder. Tijdens het laatste Dancing on the Edge Festival nodigt ze met een doordachte buikdanschoreografie en in interactie met een live muzikale compositie uit om vooral de aandacht te richten op de fysicaliteit van het voortplantingsorgaan. (meer…)
Het festival Dancing on the Edge vraagt van de bezoeker volledig aanwezig te zijn, zowel fysiek, emotioneel als mentaal; volledige overgave dus om ’together’ te zijn, en ’tune in to each other and the space around us’. (meer…)
Hoe kun je je verhouden tot je eigen familiegeschiedenis wanneer je gedwongen bent te moeten vluchten uit je eigen moederland en daar niet langer naar kan terugkeren? In het aangrijpende Three Songs to Re-member: A Tree, A Fruit, A Seed neemt de Libanese kunstenares Lina Issa het publiek mee in haar zoektocht naar troost in geërfde pijn. (meer…)
Sinds twee jaar is er een nieuwe creatieve broedplaats in de Amsterdamse Pijp: de Tempel. Ooit deed dit gebouw dienst als theosofisch centrum, later als synagoge, als filmhuis en vervolgens als moskee. Nu zijn alle dogma’s overboord gegooid en is er plek voor verhalen. (meer…)
Hoe zijn aarde, voedsel en lichaam met elkaar verbonden en wat gebeurt er als de hechte band doorbroken wordt? In Restless laat de Syrische kunstenaar Giath Taha het brooddeeg spreken, dat al rijzende voortdurend van vorm verandert. (meer…)
In L’Haal geeft de Marokkaanse choreograaf Khalid Benghrib zijn eigentijdse interpretatie van de Soefidans. Het resultaat is een even contemplatieve als dynamische voorstelling, waarin een traditie zich mengt met expressieve hedendaagse beweging en geluid. (meer…)
Een blik op de landkaart is als een lineair vertelde geschiedenis: het is een grove versimpeling van de werkelijkheid. Under a Low Sky is een weigering om mee te gaan in zo’n simplificatie. Zoals de moeder van cinematograaf Jamal aan het einde van de voorstelling via een Skype-opname zingt: ‘The path doesn’t go straight.’ (meer…)
Dancing on the edge, het festival dat Nederland al twaalf jaar podiumkunsten uit het Midden-Oosten en de rest van de Arabische wereld laat zien, ‘deconstrueert het festivalformat met de zachte radicaliteit van open vragen’. Hoe dan ook, laten we elkaar ontmoeten. Dat kan in ieder geval in de droom, want daar is alles mogelijk. Three seconds verbeeldt droomsequenties. (meer…)
Een in het zwart geklede man met plooirok vraagt: ‘Am I speaking loud enough for the people in the back?’ Choreograaf en danser Hooman Sharifi spreekt nonchalant, weifelend en op informele, persoonlijke toon. Ik ruik nog eens aan het papieren geurdoekje dat we bij binnenkomst kregen aangereikt. Het is een frisse geur, die me vaag ergens aan doet denken, maar ik kan niet goed thuisbrengen waaraan. (meer…)
Het liefst ga ik blanco een voorstelling in. Maar soms kan ik het niet laten van tevoren iets te lezen. Het programmaboekje, een oude recensie, de website van de maker. Zo ook bij Today Is a Beautiful Day. Had ik dat nou maar niet gedaan. ‘In zijn solo’, droeg ik met mij mee de zaal in, ‘onderzoekt Youness Aboulakoul het effect van geweld op onze lichamen.’ (meer…)
