De eerste minuten kijkt het publiek naar een schemerig, kaal landschap met in het midden een berg hooi, klaar om opgepeuzeld te worden door de dieren die er niet zijn, maar die je wel elk moment verwacht. Dan komt er beweging in het hooi, alsof de wind er vat op heeft gekregen. De berg transformeert tot een gigantisch ei dat uit elkaar barst. Weifelend en onderzoekend komt eerst een hand tevoorschijn en als de kust veilig lijkt, de rest van een mens. Een nieuw leven. Zelden zo’n verpletterend mooi begin van een voorstelling gezien als dat van Ancrage.