Op een groot wit vierkant op de vloer ligt een berg bruin zand van zo’n meter hoog. Bodine Sutorius staat op een ladder en sprenkelt er, alsof ze een god is die de laatste hand legt aan de heuvels die ze heeft gecreëerd, met trage bewegingen korrels zand overheen. Nikki Ong zingt vanaf haar microfoon rechts achterin wat mm-klanken die door de ruimte galmen. (meer…)