‘Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon.’ Stel je een grote Brabantse schuur voor, vol grote Brabantse boeren, die voorafgaand aan een optreden van de Britse rockband The Pretty Things, ineens een dichter voor hun kiezen kregen. Aanvankelijk werd hij weggehoond, maar Johnny van Doorn, aka Johnny The Selfkicker, aka nog een hele hoop andere zelfverzonnen bijnamen, krijgt het voor elkaar om het publiek in de afgeladen hal gezamenlijk een half uur lang de slotregel mee te laten scanderen. A.F.Th. Van der Heijden was erbij en schreef later dat er ‘een collectieve bevangenheid’ heerste. (meer…)