Een groot rek staat aan de zijkant, op de vloer staan grote ronde maquettes. Steve Salembier richt een cameraatje op een object dat er uitziet als een boompje met takken waaraan bladeren hangen. Op een groot projectiescherm tegen de achterwand zien we blauwgrijze beelden van massa’s wolkenkrabbers waarop dan de schaduwbeelden van het object vallen. (meer…)
‘Ik selfie dus ik besta’, zo zou je het levensmotto van ons huidig tijdsgewricht kunnen samenvatten. Maar als de sopraan Lieselot De Wilde halverwege de voorstelling een camera op ons richt en we onszelf levensgroot op de wanden van Muziekgebouw aan het IJ geprojecteerd zien, reageren we ongemakkelijk. Bekeken we voorheen vanuit het anonieme donker voyeuristisch de verleidelijke poses waarin Tibo Vandenborre haar fotografeerde, nu zijn wij zelf het bespiede object. Zo houden LOD muziektheater en Atelier Bildraum ons een spiegel voor van de minder aangename kanten van onze behoefte te zien en gezien te worden. (meer…)
Langzaam schuiven maquettes voorbij van vierkante tuinpercelen. Het begint weelderig en groen, met bomen, struiken en geheimzinnige bosschages, maar geleidelijk neemt bebouwing de overhand en eindigen rijke tuinen in slordige bebouwing, zoals we die veel … Lees verder
