In het openingsbeeld van Iraqi Bodies zit Liza Sulaiman op de vloer tegen de achterwand van het toneel, ineengedoken, en kijkt vertwijfeld rond. Om haar heen ligt een laag aarde. Ze draait een paar keer rond, grijpt met haar handen in aarde, probeert er houvast te vinden, probeert overeind te komen, maar moet telkens weer gaan zitten. (meer…)
Als danser Ali Zanad op de grond gaat liggen, komen zijn drie medespelers bovenop hem liggen. De gestapelde lichamen maken het glashelder dat je niet ontkomt aan groepsdruk. In Matties vertellen vier personages in snelle dans en rake tekst over hun jeugd en sluiten met horten en stoten vriendschap. (meer…)
‘Ik ben Ali en dit is mijn verhaal’, zegt danser Ali Zanad en hij kijkt energiek de zaal in. ‘Ik ben Karima en ik zing’, zegt Karima el Fillali met omfloerste stem. De jongerenvoorstelling Dubbelbloed #2 van Danstheater Aya begint eenvoudig, maar het schitterend gedanste en gezongen verhaal slaat in als een bom. (meer…)
Rood-geel-blauw, klein-groter-grootst. Is deze kubus beperkend of biedt hij juist vrijheid? Kleine kinderen zijn nog niet gebonden aan cultureel bepaalde betekenissen van kleuren en vormen. Ze leven associatief, durven te experimenteren en denken nog niet in hokjes. Zo beziet theatermaker Judith Faas althans de peuter- en kleuterleeftijd; als een vrije ruimte die vooral door volwassenen wordt ingeperkt. Deze visie vormde het uitgangspunt voor Superslow, haar eerste peutervoorstelling bij theatergezelschap BonteHond. (meer…)
Met de jeugdvoorstelling Matties maakt Danstheater AYA een compleet portret van vriendschap in dans en tekst. Dicht op de huid gefilmd vermengen de vier dansers hun heldere bewegingstaal met vertelde fragmenten uit hun eigen bewogen jeugd. De vrienden die je krijgt zijn niet altijd de vrienden die je zocht, tonen choreograaf Wies Bloemen en haar dansers, en toch. Eenmaal over de brug gekomen ben je niet meer alleen. (meer…)
‘Why does it feel so good when it hurts so bad?’ Deze spannende voorstelling van YoungGangsters en DOX begeeft zich op de fluïde grens tussen vechten en dansen, tussen geweld en esthetiek – en doet daarmee een indirecte uitspraak over ons kijkgedrag. Want dat we zoveel schoonheid uit zulk bruut geweld kunnen destilleren, is toch eigenlijk behoorlijk alarmerend? (meer…)
In deze eerste samenwerking tussen Danstheater Aya en Toneelmakerij hebben choreograaf Wies Bloemen en regisseur Liesbeth Coltof een effectieve vorm gevonden om met een groep van negen overwegend jonge dansende acteurs en spelende dansers het … Lees verder
