We zien vijf personen, uitgedost in synthetisch ogende kleding, zwart met paars, roze, rood, oranje, blauw. Ze hebben wel iets van plastic insecten. Ze bewegen soms schijnbaar ongecoördineerd ieder voor zich, in de rondte rennend of langs en over elkaar heen rollend. Op zeker moment vormen ze een kluwen van mensen en plastic, waarna de groep weer uiteenvalt.
We zitten op lange rijen tegenover elkaar geplaatste stoelen. Ik ben nummer 2, de mevrouw tegenover mij is nummer 1, blijkt uit het vel papier met twee potloden ernaast dat op de vloer tussen ons in ligt. Een stem uit de luidsprekers stelt een vraag: ‘Nummers 1 en 2: kun je je nog de geur herinneren van de keuken in je ouderlijk huis?’ We antwoorden allemaal tegelijk: ‘Ja!’, of ‘Nee!’ Sommigen zwijgen: ze weten het niet zeker. (meer…)
‘Heeft u last van angstaanvallen?’ Deze vraag moet worden beantwoord op een glijdende schaal van ‘helemaal nooit’ tot ‘altijd’. De gevangenisdokter laat gevangene Lopez niet zèlf vertellen wat hem mankeert. Die moet standaardvragen beantwoorden om in aanmerking te komen voor medicatie. Via die route wordt de gevangene in een hokje geplaatst en dat hokje bepaalt de medische therapie. En niet zijn persoonlijke verhaal. In het hol van de leeuw laat zien hoe het voortdurend in zulke hokjes worden geplaatst, de personages opbreken. En dat het nauwelijks mogelijk is aan die benauwende benadering te ontkomen. (meer…)
