Het is misschien wel het allerverdrietigste sprookje van Hans Christian Andersen: Het meisje met de zwavelstokjes. Dat weerhoudt het jeugdoperagezelschap Holland Opera er echter niet van om er het verhaal om te toveren tot een dynamische kerstvoorstelling. (meer…)
Honderd jaar geleden werd RUR van de Tsjechische schrijver Karel Čapek opgevoerd en kwam voor het eerst een robot op het toneel. Dat was een zwoegende machine die er uitzag als een blikken mens, die saai werk deed, en tegen de mens in opstand kwam. In menig later toneelstuk en roman vormt de robot een bedreiging. (meer…)
Er is iets bizars gebeurd: Jo nam een hap van een appel en zijn tand bleef erin zitten. En alsof dat nog niet erg genoeg was, begon zijn moeder vervolgens te juichen: ‘Je begint volwassen te worden!’ Maar wat houdt dat eigenlijk in, volwassen worden? Is dat eigenlijk wel iets om naar uit te kijken? (meer…)
Sinds de dood van haar ouders woont Victoria (Kim van Zeben) bij haar tante. Op de zolderkamer heeft ze alle ruimte voor proefjes en experimenten: ze is namelijk uitvinder, in navolging van haar vader, die wetenschapper was. (meer…)
‘Juliette! Juliette!’ Een verwilderde, gebochelde gestalte, gehuld in oude lompen, schuifelt voorbij de poorten van de Notre Dame, schudt met een doosje kattenvoer. Niet veel later maakt Juliette haar opwachting, van achter een imposant kathedralenpaneel. (meer…)
Prins Harry zit met een probleem: hij moet trouwen. Dat vinden zijn ouders belangrijk. Met Rosa om precies te zijn: die van hoepelen houdt en niet lekker ruikt. Harry is not amused. Er zijn toch belangrijkere dingen in het leven van een prins dan verliefd worden (chillen in een geheim clubhuis, zwaardgevechten houden, draken verslaan, dat soort werk)? En trouwens: kussen is vies. (meer…)
Groot en rond hangt de maan tegen de achterwand van het theater. De grote cirkel eromheen benadrukt het nog wat meer: als je een weerwolf bent, draait alles om de maan. Zo ook in Dolfje Weerwolfje De Musical, een herneming van de succesvolle familievoorstelling uit 2016 van Rick Engelkes Producties. Met een grotendeels nieuwe cast, een iets ander decor en lichtelijk aangepaste kostuums is ook deze voorstelling weer flitsend, komisch en onderhoudend. (meer…)
Zelf zijn ze er ook niet blij mee, echt niet, sorrysorrysorry, maar er zijn wel een paar regeltjes waar we ons tijdens de voorstelling aan moeten houden. Aan kaders ontkom je nu eenmaal niet, afspraken zijn er niet voor niets. Alhoewel: de twee spelers van jeugdtheaterduo coupdeboule die het publiek op Tweetakt welkom heten, lijken van al dat gedoe rondom die regels vooral stikzenuwachtig te worden. Hypernerveus manoeuvreren ze het publiek richting speelplek. (meer…)
Helden zijn we, op sokken of blote voeten, dat wel, maar toch: helden! We gaan op zoek naar de Minotaurus. Want wij durven het labyrint te betreden waar nog nooit iemand uit is gekomen. Ouders al helemaal niet, dus die mogen niet mee. Maar wij zijn een echt team dat onder leiding van Ariadne met hulp van een draadje wol het monster zal verslaan. (meer…)
In de proloog legt David alvast even aan het zespluspubliek op de Parade uit hoe ze zo meteen Goliath gaan verslaan. Namelijk door stap-slinger-los een steentje naar zijn hoofd te slingeren. Het publiek, dat net als David een bruin lint om de hoofden heeft, oefent gretig mee. (meer…)
