‘Jij was er niet, dat is het enige wat ik weet’, bijt het personage haar vader halverwege de voorstelling toe. Het is haar goed recht: ondanks zijn beredenering (hij ‘respecteerde’ de keuze van haar moeder, was bang dat hij geen goede vader zou zijn) is dat hoe zij het als kind ervaren heeft. Hij was er niet: niet op het schoolplein, niet bij het zwemmen, gewoon: niet. That’s it. (meer…)
‘Zelfs de acteur die mij speelt weet niet wat hij met mij aanmoet, hij schaamt zich voor mij’, snauwt Max woedend. Alleen op zijn kamer kijkt hij door het raam naar het feestje dat zijn overbuurmeisje Lisa geeft. Hij heeft een uitnodiging gekregen, maar hij gaat niet. Hij haat zichzelf en de rest van de wereld nog meer. (meer…)
Een feestje dat geen feestje is, maar een herdenkingsdienst die eindigt met een pleidooi om te blijven luisteren, te erkennen dat ‘niemand zit waar jij zit’. De jongerenproductie van regisseur Jessie L’Herminez bij de Toneelschuur zou een jaar geleden in première gaan, maar overtuigt nu als een indringende en intieme podcast. (meer…)
Age of Rage, de titel verwijst naar de tijd waarin we leven en de manier waarop volwassenen graag over tieners denken: hormonaal, hysterisch, irrationeel. Met die beeldvorming hebben duizenden jonge klimaatstakers deze week effectief afgerekend. Niks irrationeel, ze weten precies wat ze doen. Ook het zestienjarige meisje in Age of Rage wordt van alle kanten betutteld, maar wist precies wat ze deed toen ze een politica aanviel. Dit roept een ongemakkelijk dilemma op: als we tieners serieus nemen als activisten, nemen we ze dan ook serieus als delinquenten? (meer…)
‘Ze heeft zichzelf doodgemaakt, en ik zal nooit snappen waarom.’ Dat zegt Dunya aan het eind van de klassenvoorstelling Sweet Sixteen over haar zus Dido. Nog even en ze is ouder dan zij ooit geworden is. En dan zegt ze, terwijl ze met grote ogen de klas inkijkt: ‘Ik heb jullie nodig.’ (meer…)
De geschiedenis wordt bepaald door degenen die het vertellen. Timo Sterckx en Louis Janssens tonen in hun afstudeervoorstelling aan het KASK in Gent dat niet wat er verteld wordt, maar wie het vertelt, een relevant beeld van de geschiedenis schetst. Maar wat blijft er verborgen achter de coulissen van de geschiedenis? (meer…)
‘Als ik pauze had kunnen nemen had ik dat gedaan, maar leven kent geen pauzeknop, die kent alleen maar on en off, dus werd het off…’ Op meerdere plekken in de tot theater omgebouwde trailer klinkt gesnik. Game Over laat niemand onberoerd. (meer…)
Alleen het beste is goed genoeg voor De Bree. En dus eist hij een stalen tucht en ijzeren discipline. ‘Wie mij overleeft, overleeft alles’, is zijn motto. We bevinden ons in klas 4D, in de vrije bewerking die Ischa den Blanken maakte van Bordewijks korte roman Bint (1934) en het hoofdstuk ‘De hel’ in het bijzonder. (meer…)
Een voor een rijden de stoere mannen van danscollectief 155 de verhoging op om iets over zichzelf te grommen in motorgeluiden. Op het scherm achter hen verschijnen vertalingen als ‘Ik ben bang om oud te worden’ of ‘Ik ben bang voor contact’. Dit contrast tussen stoer en breekbaar, tussen komische uitvergroting en de naakte waarheid keert voortdurend terug in Motors, waarin alle mogelijke dansvormen versmelten met motoren. (meer…)
‘Heeft u last van angstaanvallen?’ Deze vraag moet worden beantwoord op een glijdende schaal van ‘helemaal nooit’ tot ‘altijd’. De gevangenisdokter laat gevangene Lopez niet zèlf vertellen wat hem mankeert. Die moet standaardvragen beantwoorden om in aanmerking te komen voor medicatie. Via die route wordt de gevangene in een hokje geplaatst en dat hokje bepaalt de medische therapie. En niet zijn persoonlijke verhaal. In het hol van de leeuw laat zien hoe het voortdurend in zulke hokjes worden geplaatst, de personages opbreken. En dat het nauwelijks mogelijk is aan die benauwende benadering te ontkomen. (meer…)
