Op een boomstronk ligt een gevlekte jaguar te slapen. Terwijl het publiek binnendruppelt, beweegt hij af en toe zijn staart of kop. Wanneer het zaallicht uitgaat, rekt hij zich uit met een imposante brul en rent door het woud. Kinderen én volwassenen in het publiek zijn op slag betoverd. (meer…)
Kerstmis valt vroeg dit jaar. In de Groningse Der Aa-kerk staan de kerstbomen rijen dik opgesteld, wachtend totdat de lichtjes aan hun takken gaan branden. Dat zal helaas nog even duren, vertelt actrice Suzanne Grotenhuis, want er is sprake van een stroomstoring. Zo lang die niet verholpen is, kunnen we ons nog niet echt onderdompelen in de knusheid van het kerstfeest. Vooralsnog zal ze ons onderhouden met verhaaltjes, om de kou te verdrijven.
Die kou, daar wil ze het eerst even over hebben. Ze had onlangs Al Gore’s An inconvenient truth gezien en die documentaire had haar behoorlijk doen schrikken. Helaas had de halve wereld die film zeven jaar geleden al gezien dus moest zij die schok helemaal alleen verwerken. Over die arme ijsbeer die door een ijsschots zakt. En dat heel Nederland straks door de global warming onder water komt te staan.
Arme Suzanne. Daar staat ze, het kleine meisje met haar dikke muts en winterjas, in die grote kerk zonder stroom. Ze vertelt dat de kerstlampjes best hadden kunnen branden als ze maar subsidie had gekregen. Dan had ze bij elke boom een aggregaat kunnen neerzetten. Maar subsidiënten eisen coproducenten en eigen inkomsten en die heeft ze niet. We hebben met haar te doen.
Niet nodig, blijkt al snel. Grotenhuis weet donders goed hoe ze zich te weer moet stellen tegen allerhande ongemakken. De ervaring van kou, bijvoorbeeld, is vooral een mentale kwestie. Aan de hand van grote en kleine anecdotes die ze op een quasi-nonchalante wijze met ons deelt leidt ze ons gewiekst langs de zaken waarover zij zich verwondert. Zo lijkt ze oprecht verbaasd over de samenstelling van het overlevingspakket dat de Mormonen hebben samengesteld voor de Jongste Dag maar die verwondering geeft haar juist de gelegenheid om met een alternatief te komen. In haar post-apocalyptische kerstpakket zitten dus geen producten waar we het amper twee weken mee kunnen volhouden maar veel duurzamere zaken.
Grotenhuis weet in Zwarte Woud Forever met minimale middelen een maximaal effect te bereiken. Haar losse vertelstijl is even ontwapenend als bedrieglijk. Met trefzekere hand voert ze het publiek naar een verrassende finale waarin alles samenkomt.
Ja, kerstmis valt vroeg dit jaar.
Foto: Alexander Darms