De vrouwen zitten wijdbeens te kauwen. Rockers zijn ze – dat zie je aan alles, rockers die zich niet in kleinburgerlijke hokjes laten duwen. Eén van hen pakt de bovenkant van haar kaiserbroodje en plukt er een blaadje sla af. Vroeger zeurde toch niemand dat je dood ging van vliegengif, zegt een ander. Daar zei toch niemand iets van? Ze knikken, knikken en kauwen. Of roken? Daar hoorde je toch nooit iemand over? Weer geknik. En als ze er wel iets over zeiden, schreeuwde je gewoon dat ze zich niet met jouw leven moesten bemoeien. Ja, zo ging dat, toen.

In de nieuwe coproductie van Theatergroep Carver en Rudolphi Producties, Zwaar metaal, sjouwen vier vrouwen met een decor. Actrices Beppie Melissen, Leny Breederveld, Joke Tjalsma en Raymonde de Kuyper slepen met buizen en sjorren aan snoeren. Over een paar uur spelen ze weer, heavy metal in een zaaltje. Ze zijn op leeftijd en hebben hun hele leven samen opgetreden, samen getoerd. Misschien is het moment van stoppen allang geweest; misschien willen ze gewoon doorgaan tot het écht niet meer kan. Tijdens het opbouwen babbelen ze over de setlist, over een plectrum, praten over liefdes en hoe het allemaal liep zoals het liep.

Carver, de theatergroep die in 2012 door bezuinigingen werd gedwongen te stoppen, brengt nu een ‘ode aan afscheid nemen’, aldus een persbericht. Geïnspireerd op improvisaties van de actrices, schreef Maria Goos teksten: humoristisch, alledaags en soms plots poëtisch.

Deze schrijfstijl sluit perfect aan bij het droogkomische talent van de spelers, die er flink tegenaan gaan in de regie van Eva Line de Boer. Melissen speelt de bandleider, bazig en een stuk minder rock-‘n-roll dan bijvoorbeeld de ruig-anarchistische Tjalsma. Drummer Breederveld zweeft afwezig door de ruimte en De Kuyper merkt, zo langzamerhand, dat ze steeds meer begint te vergeten.

Karakters botsen, maar ze kennen elkaar natuurlijk al jaren. De vrouwen praten door, duiken het diepe in of dobberen aan de oppervlakte. Soms schemert even de ouderdom door – een naderend einde zelfs? Toch blijft Zwaar metaal licht met die aanstekelijke, luchtige dialogen. Het drama blijft daarin behapbaar. De ode aan afscheid nemen verwordt uiteindelijk tot een lofzang op dóórgaan, op elkaar er doorheen blijven slepen. Zwaar metaal als een prachtige ode aan vriendschap en, boven alles, aan een liefde voor performen die geen grenzen kent. Rock on, Carver.

Foto: Ben van Duin