In een reeks raps reconstrueert muziektheatercollectief DIEHELEDING het negentiende-eeuwse iconische ballet Het zwanenmeer. Centraal daarin staan de rolpatronen, want waarom moet een meisje afwachten tot zij wordt benaderd? Dat is echt uit de tijd. 

Wat weten we van componist Tchaikovsky en de geschiedenis van Het zwanenmeer? Bij binnenkomst in de tent op het Zuiderpark in Den Bosch (het festivalhart van Boulevard), worden we getoetst door een welbespraakte spreekstalmeester, Jip Vuik, tevens regisseur van Zwaanmeer. Voordat de voorstelling ‘echt’ aanvangt geeft hij ons het verhaal nog even mee waarop het historische dansstuk is geënt. In het kort: Prins Siegfried is op zoek een vrouw en is gevallen op één van de betoverde zwanen in de vijver.

Op het toneel huppelen al een poosje twee acteurs rond aan Vuiks zijde. De twee, Marie-Mae van Zuilen en Carlo Paardenkooper (die afwisselend met Steven Ivo de mannenrol speelt), zijn gekleed in een wit trainingspak met daaronder zwarte danspantoffels, de ultieme balletschoen voor beginners. Op de set staan twee microfoons en een bescheiden object dat het meer (met fontein) vertegenwoordigt.

Het zwanenmeer is een ballet in vier delen en aan die structuur houdt DIEHELEDING vast in de line-up van songs en raps. Rôle de jambe, plier, pirouette; in het ritmische spel met woorden vormen verschillende technische begrippen rondom de muziek- en danscompositie een basis. Daar tussendoor wordt – haast zijdelings – het verhaal verweven dat Vuik zojuist heeft uitgelegd.

Als op het ultieme moment van de romantische kus één van de songs wordt onderbroken, ontstaat een nieuwe laag op het niveau van de acteurs. Odile, of terwijl Marie-Mae van Zuilen, wil helemaal niet gekust worden. Ze houdt liever het heft in eigen handen. In deze realtime MeToo-context wordt Zwaanmeer sobertjes uitgespeeld. Waar ligt de grens van de vrije wil in seksuele toenadering? Bij die vraag blijft het wel, ook als er verrassende ontboezemingen worden gedaan.

Al wordt de  complexiteit van het onderwerp wel degelijk aangeraakt, verder dan een speldenprik komt de diepgang niet in dit theatrale concert, dat deze zomer nog flink toert langs de festivals.  Jammer wel, er zit zoveel meer muziek in dit originele idee. Nu is het toch vooral droogzwemmen in het zwanenmeer.

Foto: Derk Stenvers