De tent is roze van binnen, op de achterwand ademt een animatie van een stel longen. Buiten het geroezemoes van het festivalplein, binnen de ogen van de bandleden gericht op hun publiek. De zangeres stapt binnen.

Drie edities van Theaterfestival Boulevard achter elkaar heeft Eva van Pelt met haar drie bandleden nu gespeeld in een tentje op het plein (vorig jaar met Nest en het jaar daarvoor met Stroom), sinds ze in 2014 de BLVRD Pitch Night won. Driemaal elf dagen stonden de tentjes te schudden van het plezier en de gedrevenheid van hun korte theatrale concerten. Poëtische en pittige songs afgewisseld met persoonlijke korte verhalen. Alles met een warme stem die iets guitigs heeft en een glimlach die even goed onschuldig en open kan zijn als schuldbewust of genietend.

Geen wonder dat Eva zelf een beetje opziet tegen 15 augustus, want dan is het voorbij. En dat terwijl ze sinds deze zomer toch gediplomeerd kunstenaar is, met de goedkeuring van de Rockacademie op zak. Wat nu? Ze vertelt het met haar schouders hoog opgetrokken, ze laat zien hoe vol ze ervan zit. Volgens haar zijn de longen de plek waar je lichaam gevoelens opslaat. En als je zo vol zit van een gevoel dan moet je af en toe eens flink zuchten.

Zingen is misschien ook een vorm van zuchten. Nadat ze vertelt hoe vrienden hebben gezegd dat ze na deze speelperiode maar eens lekker op de bank moet gaan zitten en niks doen, geeft ze het in een korte zucht toe: ‘Maar ik ben niemand, daar op die bank.’ Gitarist Remo van Osch, drummer Koen Wijnen en toetsenist Noah Seelman nemen een hap lucht en zingen ‘Pakken wat je pakken kan’ op haar in. En ze pakken de tent nog maar eens in voor dat kleine half uur dat het duurt. De nummers werken steeds snel naar een hoger tempo en een breder geluid, het rockt af en toe stevig. De instrumenten stuwen elkaar op in de kleine ruimte. En Van Pelt is het oog van de storm. Ze maakt contact met haar publiek, via haar ogen, een vraag aan iemand persoonlijk. Haar zucht waait met macht door de tent tot in het laatste nummer alles stiller wordt en het lawaai van het plein weer binnendringt. Op de achterwand ademen de longen gestaag door.

Ze houdt van legpuzzels, zegt ze, omdat ieder stukje je het gevoel geeft dat je weer een stapje in de goede richting zet. Dit stukje ligt. Er zijn er nog een hoop te gaan, maar het plaatje wordt al zichtbaar. Dit korte concert maakt nieuwsgierig naar hoe ze zich zal presenteren in een langere set.

Foto: Kim Balster