Om kwart over vier in de ochtend zitten we met twintig mensen op een matje in het dauwnatte gras op de Waddendijk. We wennen aan de omgeving, aan de stilte, aan de vogelgeluiden, aan de desolate maar tegelijk intieme sfeer en aan de rustige schoonheid van dit o zo Nederlandse cultuurlandschap.
De 27-jarige theatermaakster Nhung Dam plaatst een vlaggetje in het gras. Daarachter gaat over een uur de zon opkomen. De actrice deelt gedachten en gedichten met ons. Over haar vriendin Marjolijn die inmiddels een echte baan heeft en haar vraagt wanneer ze nu eens serieus gaat worden. Over de vele vacatures die ze een maand lang verzamelde, zich afvragend wat voor werk alle mensen doen die die banen kregen. Over hoe het zou zijn als je ’s ochtends wakker wordt en geen herinneringen meer hebt. Over wie er een speech zou houden op je begrafenis. Over haar neiging meer aansluiting te vinden bij mensen die veel ouder zijn dan zijzelf. Het zicht op de opkomende zon is ons door de bewolking niet gegund. Nhung staat voor ons met een duif in haar handen die ze laat wegvliegen. Achter ons laat Koos Terpstra nog meer duiven opstijgen.
’s Avonds rond negenen zitten we weer op een matje, maar nu aan de andere kustlijn van Terschelling bij het grote, brede zandstrand, boven op een duintop. Vanuit de verte herkennen we de rode jas van Nhung die in sierlijke, dansante tred dichterbij komt. Als ze vlak voor ons staat, zien we niet Nhung, maar een oudere dame die ook een Aziatisch uiterlijk heeft. Ze zegt dat ze Nhung Dam heet en 71 jaar oud is. Ze gaat ons een brief voorlezen die ze schreef aan haar vader. Na enkele passages horen we de stem van Nhung die achter ons heeft plaatsgenomen. Beurtelings lezen ze verder.
De brief verhaalt over de mishandelingen die haar moeder heeft ondergaan, de scheiding en het nieuwe leven dat haar vader opbouwde in Vietnam. Ze vraagt haar vader of hij nog iets weet van Oerol vierenveertig jaar geleden. We komen te weten dat hij vijf kinderen kreeg bij drie vrouwen. Nhung zegt dat ze haar vader dankbaar is voor het leven dat hij voor haar heeft mogelijk gemaakt. We zien de vrouw naar Nhung kijken met een blik waaruit veel intimiteit spreekt. Hier staan oprechte, bewonderenswaardige mensen. Dan loopt de vrouw terug het strand op tegen de achtergrond van een volmaakte bloedrode en goudgele zonsondergang. Als ze in het water lijkt te verdwijnen, is de zon verzwolgen door de zee.
Was het samenzijn ’s ochtends vooral een moment van contemplatie, de avondperformance is confronterend. Maar de zeer persoonlijke verhalen van Nhung voelen niet ongemakkelijk. Ze heeft ons een inkijk geboden in haar leven en haar dromen. Met de wind in onze haren, de geur van de zilte zee en de nabijheid van de vertellers komen die verhalen intens binnen. Dan lopen we terug de duinen in. Daar staat een tipi met een klein vuurtje waar we ons even kunnen opwarmen.
(foto: Saris & Den Engelsman)
‘Ik ben kwaad en heel erg gelukkig.’ Die brandbare combinatie drijft Johannes (Stefan Rokebrand) naar een psychotherapeut. Niet zo maar iemand. Madeleine (Yara Alink) schrijft bestsellers over relatieproblematiek, zoals Red je huwelijk op dagelijkse basis, en is een populaire gast bij talkshows. (meer…)
Eind maart, toen Nederland in lockdown ging, is Nhung Dam gaan lopen. Toen iedereen om haar heen tot stilstand werd gedwongen, schoot zij in beweging. Dagelijks liep ze zo’n twintig kilometer rondom Amsterdam. (meer…)
Terwijl het bijna vriest in Tilburg, proosten een paar jongens op het Piusplein. Ze dragen alleen een T-shirt, maar hebben het niet koud. In Museum de Pont is de voorstelling net afgelopen. Publiek stroomt naar buiten, zo het Piusplein op, na-gniffelend van het stuk dat Gijs Scholten van Aschat schreef. In een paar passen is […]
