Silent Songs van Internationaal Danstheater is prachtig, maar grijpt je niet bij de kladden *** Lees de #recensie
Zonnekoningen heet de eerste productie die de nieuwe koers van het Internationaal Danstheater in beeld brengt. Voor de pauze zien we eeuwenoude Franse hofdansen, na de pauze energieke rituele dansen van de Ghanese Ashanti. Het resultaat is een onoverbrugbare kloof, voor de dansers en voor de toeschouwer.
Vanaf nu geen reconstructie of theatrale bewerking meer van authentieke volksdansen uit verre landen, stelde Jan Linkens bij zijn aantreden als artistiek leider van het IDT. De danskunstenaar van de eenentwintigste eeuw choreografeert zijn persoonlijke visie op uiteenlopende dansvormen en culturen. Hij maakt nieuwe dans geënt op diverse sporen, zonder begrenzingen van plaats of tijd.
Klinkt goed, maar in Zonnekoningen zijn die visie en nieuwe dans vooralsnog ver te zoeken. In het eerste deel verschijnen de musici van het Collectivum Musonia samen met het zeer gevarieerd samengestelde dansersstableau. De dames zijn gekleed in fluwelen korset maar de hoepelrok is weggelaten, heren zijn compleet met kniebroek met jack. Samen voeren zij een lange reeks keurige dansjes uit, netjes op de muziek die vier eeuwen geleden door Jean-Féry Rebel en Marin Marais is gecomponeerd.
De hofdansen, die aan de basis liggen van de westerse klassieke danskunst, draaien vooral om het beheerst en elegant uitvoeren van de passen, zich geruisloos voegen in grotere patronen en onder de duim houden van driften en emoties. Tijdens Menuet, Gavotte en Sarabande konden zeventiende-eeuwse jongelui laten zien dat ze goed waren opgevoed en op een sierlijke wijze met elkaar wilden kennismaken. Maar de dansers van het huidige Internationaal Danstheater ogen vooral als verdwaalde vissen op het droge of doorhuppelende neven en nichten tussen de schuifdeuren.
Na de pauze delen de dansers, nu gehuld in stoffen met exotische patronen, het podium met Afrikaanse percussionisten die hun trommels vanaf de eerste minuut hard en opzwepend beslaan. De ene na de andere danser springt de vloer op voor een korte en kortademige solo die start op energieniveau tien, zonder duidelijke articulatie, opbouw of nuance. Draaide de dans uit Europa voor de pauze geheel om vorm, nu draait de dans louter om het loslaten van energie en emoties tot het peil van trance. Een ontmoeting met Lodewijk XIV en zijn hofdansers, laat staan een kruisbestuiving of nieuwe dansstijl zit er met deze stereotyperende en oppervlakkige aanpak niet in.
De mooi belichte metershoge gouden achterwand en de grenzeloze inzet van de twintig dansers vormen de lichtpuntjes van de avond. Met een speciale vermelding voor Julian Yopasa, die zijn capoeira-roots onvervalst in de ring gooit, en Michael Sastrowitomo die elke pas met overtuigende helderheid en precisie danst.
(foto: Deen van Meer)