Vier piepjonge vrouwen maken muziektheater over wachten, verlangen, dromen, teleurstelling en toch moed blijven houden. Zonderland, te zien tijdens de Muziektheaterdagen Amsterdam, is een kleine, mooie voorstelling over asielzoekers en sprookjes.

Het is maar een eenvoudige voorstelling, met de mooie titel Zonderland, maar hij heeft vele lagen. Het gaat over wachtende asielzoekers, die zich opgesloten vinden tussen twee plekken waar ze niet werkelijk bij horen: het land waar ze vandaan komen en het land waar ze naar toe willen. Het gaat over koude prinsessen uit sprookjes: de koning wil ze niet opnemen, maar ook niet de deur weigeren. Ze mogen zelfs naar zijn bal, gekleed in vellen zilver- en goudfolie, of zijn ze dan al in de hemel beland? En het zijn ook twee gewone meisjes, zusjes, die jaloers op elkaar zijn, die elkaar steunen, die melancholieke muziek voor elkaar maken.

Misschien zijn het meisjes die zich voorstellen dat ze asielzoeksters zijn, die weer dromen dat ze prinsessen zijn. De twee zangeressen zijn nog heel jong. Maartje Goes studeert nog: viool en muziektheater. Eva van der Post is net afgestudeerd aan de Amsterdamse Theaterschool. Sylvia Stoetzer van de Diamantfabriek bracht ze samen met de ook al zo jonge Turks-Nederlandse componist Meriç Artaç en de Noors-Nederlandse regisseur Ingrid Askvik. Het is heel jammer dat deze mooie initiatieven van de Diamantfabriek in de komende periode niet langer structureel overheidssteun zullen krijgen.

Voor deze voorstelling over asielzoekers namen ze sprookjes als uitgangspunt, vooral de sprookjes van Andersen. Het arme, in de kou wachtende meisje met de zwavelstokjes en haar grote dromen. De prinses op de erwt die niet kan slapen als zij te gast is in een koninklijk kasteel. Het bal van de prins van Assepoester, waar geen van de schoentjes ze passen. En vooral: de kleine zeemeermin, die haar vissenstaart en haar stem opgeeft voor een mensenprins die zij toch niet kan bereiken, zodat zijzelf tot zeeschuim wordt.

De twee meisjes zitten in het donker te wachten op vijftien oplichtende vierkante witte kussens (toneelbeeld: Koen Steger) en fantaseren over hun verleden en hun toekomst. In gedachten komen ze op een stralend feest in het paleis, waar ze in zilver en goud gekleed prinsen en koningen ontmoeten. Maar moeten daarna natuurlijk toch weer genoegen nemen met de gewone, harde wereld. Wij hebben in Zonderland even in hun gedachten, herinneringen en dromen mogen rondkijken.

Foto: Robert Benschop