Nadat John Lanting vijfentwintig jaar geleden als Koning van de Klucht aftrad, is dat gat professioneel en succesvol gevuld door Jon van Eerd met zijn productiebedrijf Pretpakhuis. In de serie kluchten (komedies/blijspelen) die Van Eerd heeft geproduceerd speelde zijn alter ego Harrie Vermeulen de hoofdrol en die heeft inmiddels 750.000 toeschouwers naar het theater gelokt. André van Duin reikte na afloop van de première van Zo Vader Zo Zoon een oorkonde uit aan Van Eerd om die mijlpaal te vieren.

De afgelopen twintig jaar is Harrie Vermeulen onder meer verschenen als accountant, eigenaar van een camping, een plastisch chirurg, de butler van de koningin en een herbergier in de Middeleeuwen. Na vijftien verschillende Harrie-producties wordt Harrie nu door zijn schepper met pensioen gestuurd. Van Eerd is nog niet uitgeschreven en uitgespeeld, maar Vermeulen zien we niet meer terug.

In zijn afscheidsstuk is Harrie Vermeulen de vader van een gefortuneerde en elegant behuisde zakenman (Joey Schalker), die zo aardig is om zijn vader in huis te nemen nadat hij in de metro is gevallen. Om medelijden op te wekken, scheurt Vermeulen senior in een elektrische rolstoel door het huis en knalt natuurlijk – buiten beeld – overal tegenaan. Hij wil in de buurt van zijn zoon blijven om ervoor te zorgen dat de overambitieuze en opdringerige secretaresse van zijn zoon (Nandi van Beurden) opzij wordt geschoven, want hij wil ‘die heks’ absoluut niet als schoondochter hebben. Veel liever koppelt hij zijn zoon aan de übervriendelijke dame van een cateringbedrijf (Suzanna Pleiter) dat de maaltijden in huize Vermeulen verzorgt.

Bij het in diskrediet brengen van de secretaresse krijgt Harrie senior hulp van zijn buurman (Arie Cupé), die zich daarbij voordoet als chauffeur van zoonlief (zonder rijbewijs), kok (zonder culinaire talenten) en Zweedse topman van Ikea.

Ziehier de ingrediënten om misverstand op misverstand te stapelen, fijne vermommingen aan te nemen, wat vrouwelijk homogedrag te laten zien en ook om, hoe kan het anders, de Zweedse taal te persifleren.

Dat Jon van Eerd met zijn kluchten 750.000 hardop lachende toeschouwers heeft getrokken, bewijst dat de klucht – het niet door iedereen op artistieke waarde geschatte genre – levensvatbaar is. Een theaterkenner moet niet arrogant worden en gewoon erkennen dat Van Eerd het vakkundig buitengewoon knap doet. Net zoals een culinaire kenner, die niet gecharmeerd is van de Italiaanse keuken wel kan inschatten of de kok van La Bella Italia zijn werk goed heeft gedaan en in het goed gevulde restaurant alleen maar tevreden smikkelaars ziet.

Van Eerd houdt zich aan alle kluchtregels van verwarring en humor en wordt in Zo Vader Zo Zoon bijgestaan door een prima cast, waarin vooral Nandi van Beurden opvalt. Zij maakte haar nationale entree als winnares van de televisiezoektocht naar Maria, de lieflijke gouvernante in The Sound of Music, maar in Zo Vader Zo Zoon weet zij ook uit een heel ander vaatje te tappen: fel, fysiek, grappig onbeschaamd en podiumvullend. Ze heeft wel het geluk dat schrijver Van Eerd geweldig op dreef is als hij de vader en secretaresse tegen elkaar laat opbieden met buitengewoon grappige beledigingen.

De onzin in kluchten is natuurlijk met grote regelmaat van de plinten af te schrapen, maar er moet toch ergens in de verte nog enige logica zichtbaar zijn. Die is voor de pauze niet altijd aanwezig, dan worden de reacties van de spelers echt te dom voor woorden. Na de pauze wordt het soms nog veel maffer, maar dan is die verborgen logica nog wel voelbaar. En zo kunnen vader en zijn vriend als twee verklede oversized ABBA-mannen de sirtaki dansen en dat voelt niet eens ongeloofwaardig. Dan verdwijnt zelfs de scepsis van deze recensent. Knap werk.

Foto: Av fotoreportage –  Axel Drenth