Twee topkoks, een schrijfster van keukenmeidenromans en haar secretaresse, een groep personages uit de ijskast, en niet te vergeten twee echte hondjes op het toneel bevolken de tragikomedie Zin. Na Tocht (2009) en Walden (2016) is het de derde voorstelling van het duo Arjan Ederveen en Jack Wouterse. Gaat het over zin in het leven of de zin van het leven? Dat wordt niet duidelijk, maar vriendschap, verraad, liefde, leven en de dood: tussen de grappen door passeren deze thema’s allemaal de revue.

In de rol van de voorname dame Bodil de la Grave leunt Jack Wouterse achterover in zijn rolstoel. Met een amechtige zucht staart zij in de verte en dicteert de tekst van een keukenmeidenroman. Naast hem zit zijn secretaresse Corrie Donkers, een al even komische rol van Arjan Ederveen. Zij is gekleed in lompachtige rokken en een gek hoofddoekje en pent de teksten ijverig in haar schriftje. In een hilarische scène zwepen de twee elkaar op met teksten over ‘zee-blauwe ogen’, ‘koperkleurige lokken’ en ‘een oceaan van liefde en respect’. Vooral als Ederveen die teksten als een siddering door zich heen laat trekken, schiet de zaal voluit in de lach. Het is een van de leukste scènes in Zin.

Zin is eigenlijk een komedie die in een andere komedie zit verpakt, die ook weer een dubbele laag bevat. Het is een soort Droste-effect. Twee mannen op leeftijd hebben een kookprogramma op tv en tussen de opnames door zien we hoe de topkoks in het leven staan. De een is onzeker over zijn toekomst door de uitslag van een darmonderzoek. De ander vraagt zich af of hij het volgende seizoen nog wel mee mag doen met het tv-programma. Ze kunnen nog wel lekker koken maar ze zijn een beetje aan het aftakelen. ‘Mogen de letters van de autocue groter, anders kan hij het niet lezen!’, roepen ze naar de technicus.

Tussendoor presenteren de koks in hun tv-programma de roddels rond de biografie van de liefdesromanschrijfster en haar secretaresse. Wie heeft die enorme hoeveelheid romannetjes nu écht geschreven? Dan transformeren ze razendsnel in twee vrouwen, die net als de mannelijke personages met de dood te maken krijgen. En wat dat doet met hun levenslange vriendschap. In beide gevallen lijkt de een de ander een loer te draaien. De secretaresse wil er met de royalty’s vandoor, en de ene kok regelt stiekem een transfer naar Talpa waar hij het kookprogramma met een andere BN’er gaat presenteren.

Zin is een tekst vol kwinkslagen, woordgrappen en terzijdes met het publiek, in de herkenbare stijl van Ederveen. Gerardjan Rijnders laat de acteurs in zijn regie lekker losgaan en hun komisch talent tot in de perfectie verfijnen. Tot aan een hysterische scène met spullen uit de ijskast die het familiedrama van de dames verbeelden. Met een fles Sisi, een zekere Heinz (die spetterend verongelukt) en een pizza-vormige dokter Oetker.

Het is een ingewikkeld tragikomisch drama vol subplots, en als publiek raak je af en toe de draad kwijt. Maar het verhaal zit steviger in elkaar dan het op het eerste gezicht lijkt. Bovendien ontroeren de typetjes door hun geloofwaardige mimiek en motoriek, en waarachtig geacteerde emoties. Zin is een mooie kroon op het drieluik van de twee acteurs.

Foto: Bowie Verschuuren