Zin in liefde

Het thema van de nieuwe voorstelling van Igone de Jongh is: de diva. De gekozen muziek, die zich beweegt tussen toppers als Piafs Padam padam en Callas’ Casta Diva, laat daar ook geen misverstand over bestaan. Op het toneel zien we een jonge vedette ontspannen op een schommel zitten. Ze maakt ons op gezette tijden deelgenoot van haar dromen en aspiraties. Want hoe jong ze ook is: ze is zich kennelijk al ten volle bewust van het feit dat zij in de wieg gelegd is om op te groeien tot een ster.

Wat volgt, is een reeks scènes waarin vier dansers situaties verbeelden rondom de carrière en het leven van een diva. Hun zwarte unisex-basistenues met kanten top en wijd gesneden pantalon krijgen daarvoor bij tijd en wijle theatrale aanvullingen als een rode lange robe of een jaren ’20 franje-jurk.

Twee centrale decorbeelden werken verschillende kanten van het sterrendom dramatisch uit. Een klassiek Wagner-achtig toneelgordijn, maar dan van binnenuit (de voorstelling wil de diva vanuit haar eigen gezichtspunt presenteren), wordt afgewisseld met een kaptafel, dat onmisbare meubelstuk in de kleedkamer die elke beroemdheid bewoont in de theaters waar ze haar triomfen viert.

Vanuit die kaptafel zie we hoe dromen zich manifesteren naast herinneringen aan onvergetelijke optredens, maar ook confrontaties met partners, collega’s en niet te vergeten: met zichzelf. Omkaderd door het toneelgordijn zien we in klassiek voetlicht de hoogtepunten van succes en roem gestalte krijgen, en ook, als het doek eenmaal gesloten is, wat die met het idool doen. Het licht (Jantje Geldof) speelt sowieso een belangrijke rol in deze voorstelling, hetgeen alleszins passend is bij het thema: diva en spotlight kunnen niet los van elkaar opereren.

Het is een alleszins toegankelijke voorstelling, ook wat betreft de gehanteerde dansstijl. Herkenbaar zijn de klassiek ballet-elementen, die gelukkig voorbij het aan dat genre klevende gender-cliché uitgewerkt zijn. Ze worden tevens gekoppeld aan een minder strak gecodeerde moderne en fantasievolle bewegingstaal. Naast de duetten, zijn het vooral de complexe trio’s die fraaie verknopingen laten zien, waardoor het idee versterkt wordt dat de vier dansers in zwart kostuum alter ego’s of manifestaties van de idee van de diva zijn.

Onder de dansers bevindt zich Sasha Riva, een van de twee jonge choreografen die De Jongh voor deze voorstelling aangetrokken heeft, de ander is Simone Repele. Naast haarzelf, completeren de Oekraïense dansers Alexis Tutunnique en Veronika Rakitina de cast op voorbeeldige wijze. Het is bemoedigend balletdansers in ballingschap zo aan het werk te kunnen zien. De choreografie vindt in hen ook de precieze en betrokken vertolkers die zij nodig heeft.

Hoewel veel aspecten van het diva-dom de revue passeren, heeft het publiek aan het eind van de voorstelling het geheim van de diva nog steeds niet weten te ontrafelen. Gelukkig maar. Want misschien zit dat nu precies in wat De Jongh zelf onwillekeurig demonstreerde toen ze vóór aanvang van de voorstelling tussen het rode voordoek heenglipte om het aanwezige publiek te verwelkomen: de volstrekte vanzelfsprekendheid van présence, die loepzuivere projectie van het professionele ego, daar ergens zit het geheim van de diva. Naast natuurlijk kei- en keihard werken, anders slaag je er nooit in zo vrij én beheerst, zo elegant én sterk, zo uitnodigend én indrukwekkend te zijn in de dans zoals zij ook in deze voorstelling is.

Foto: Mark Engelen