De korte yoga-lectureperformance Yogi Anni begint fascinerend, maar gaandeweg raak je volstrekt kwijt waar Annica Muller met deze Paradevoorstelling eigenlijk naartoe wilt.

Yogi Anni begint met een uitgebreid disclaimer-alarm: ‘Yogi Anni is based on a true story’, ‘Do not stop taking your medication, consult your doctor first’ en ‘This show contains triggering subjects like depression, loneliness and suicide’.

Aanvankelijk voert Annica Muller zichzelf op als een standaard-yogavlogger, matje stevig onder haar arm geklemd, een energieke yogaroutine ingestudeerd en steevast bewapend met een plastic glimlach. Al snel wendt ze zich tot haar volgers, in perfect gearticuleerd overdreven Amerikaans-Engels: ‘Thank you só much for coming, for being, for watching me.’ Dit personage zit goed in haar vel, al tonen kleine haperingen in woord en mimiek al snel barstjes in haar puntgave performance. ‘It’s my emission.. eh mission.. to empower you.’

Yogi Anni toont hoe een vrouw die zich door de (westerse) maatschappij in de steek gelaten voelt en bevestiging en zingeving zoekt in yoga en het boeddhisme. Ze vertelt over de verstoorde band met haar moeder, hoe ze stelselmatig werd gezien als ‘moeilijke leerling’. Op haar vijftiende raakte ze aan de drank, ging in een stripclub werken, trok een tijd bij een van haar klanten in. ‘I was lost’, zegt ze. Ze voelde zich eenzaam, beschaamd, en het was de yoga ‘that kept me from falling apart’.

Ze vertelt hoe ze – op de vlucht voor de waaier aan diagnoses van persoonlijkheidsstoornissen die haar bij de ggz wachtte – naar een Spaanse yoga-community vertrok, en later naar India. Ze wordt een ‘Shambhala warrior’, bewapend met ‘mededogen en onderlinge verbondenheid’.

Net als in haar vorige solo Burning Butterfly toont Muller zich een boeiende, vormvaste performer, die zich met afwisselend open en indringend spel vol tot haar publiek richt. Maar die gestileerde performance houdt de voorstelling ook op afstand. Gaandeweg hoop je dat ze even uit haar vorm breekt, haar masker laat vallen en zich écht kwetsbaar toont.

Want het blijft onduidelijk wat Muller met deze half uur durende performance voor ogen heeft. Ze flirt met satire, maar lijkt daar vervolgens weer van weg te willen. Hoe verhoudt dit personage – dat duidelijk houvast vindt in haar performance als yogavlogger – zich tot haar eigen verhaal? Vanwaar haar behoefte om een publiek deelgenoot te maken van haar inzichten? In de compilatie van anekdotes en (uit de context getrokken) spirituele levenswijsheden, blijven haar eigenlijke motieven diffuus en haar tragiek op afstand.

Foto: Ruud Janssen