Voor de vriendengroep van tieners zijn de aanslagen op de Twin Towers iets van de televisie of van YouTube. Een onderwerp waar hun ouders zich druk over maken. Zoals Miranda, een tante, die maar blijft zeuren over de consequenties van de aanslagen. Dat alle Arabieren sindsdien gedemoniseerd worden en zo. Het zal wel. Op deze lome nazomerdag, precies tien jaar na 9/11, willen Tony, Yara, Greta, Sebastian en Monica gewoon lekker chillen ‘na een veel te natte, wisselvallige kutzomer’.

De vijf vrienden zijn buurtgenoten die wonen in een experimenteel woonproject. Een ecologische, zelfvoorzienende, multiculturele nieuwbouwwijk waar alle woningen hetzelfde zijn, ongeacht het inkomen van de bewoners. Een vriendelijk tariefsysteem moet ervoor zorgen dat rijk en arm, zwart en wit in vrede en met wederzijds respect samenleven. Het idealisme druipt ervan af. Er wordt gespeeld in de biologisch afbreekbare zandbak in het speeltuintje aan de Nelson Mandela-laan of gepoedeld in het zwembadje aan de rand van het Moeder Theresa-park. Ze leven in een veilige bubbel.

Tot nu toe. Want op deze avond gaat er iets verschrikkelijks mis. Tony veroorzaakt een brand in een verlaten herenhuis en de te hulp geschoten vader van Sebastiaan (in de krant een ‘verwarde asielzoeker’ genoemd) wordt daarvoor met geweld gearresteerd. Het betekent het voorlopige einde van het hechte clubje.

Het is de openingsscène van Yara’s Wedding van NITE en Schauspiel Hannover, een voorstelling die laat zien hoe flinterdun het laagje beschaving is waarmee de mens bekleed is, al zijn goede bedoelingen ten spijt. Culturele vooroordelen zijn hardnekkig en diep verankerd. In de uitbundige regie van Guy Weizman, met voor zijn doen opmerkelijk weinig dansgedeeltes, komt de vriendengroep twaalf jaar na het uiteenvallen weer samen op de bruiloft van twee van hen. Op een afgelegen plek spatten alle opgekropte frustraties, aangewakkerd door de alcohol, naar buiten.

Daar lijkt het aanvankelijk niet op, hoewel er over en weer al wel wat schimpscheuten klinken. Maar eerst is er nog een energieke groepsdans waarbij het publiek van harte wordt aangemoedigd mee te doen. Later ontvouwen alle verschillende perspectieven zich en worden diverse onderliggende fricties omgeploegd. En dan gaat het hard tegen hard. Met een acteursploeg die er duidelijk zin in heeft. Sanne den Hartogh (Tony) is verworden tot een wat viezig mannetje met kogelronde buik en vet haar, Sarah Janneh (Monica) onderscheidt zich als een ware comédienne en Bien de Moor mag als Sally schaamteloos de trut uithangen (‘Ach, een NGO. Wat nuttig!’).

NITE noemt de voorstelling, die helemaal (van decor tot en met kostuums) in fraaie blauwtinten is uitgevoerd, een bijna-musical. Dat is het niet, hoe prominent de muziek van ASKO|Schönberg en Slagwerk Den Haag ook bijdraagt aan het dwingende ritme van de voorstelling. Een paar schitterende liedjes zijn er wel. Die van Karima El Fillali (die de zwijgzame Yara speelt) gaan door merg en been maar ook Sarah Janneh en Bien de Moor pakken heerlijk uit.

Na de drankovergoten nacht gaat ieder de volgende dag weer zijns weegs, een – naar we mogen hopen – gelouterde toekomst tegemoet. In El Fillali’s aangrijpende slotlied klinkt in ieder geval iets van hoop.

Foto: Kathrin Ribbe