Wat verbindt ons en hoe vinden we elkaar? In Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) botsen twee generaties tijdens een verhit gesprek. De generatiekloof is van alle tijden, maar wat als niemand in staat is het gesprek in goede banen te leiden? In herkenbare, gevatte dialogen, wordt een tijdsgeest geschetst waar bepaalde basiswaarden lijken te zijn ontspoord. Wunderbaums nieuwste voorstelling legt veel pijnpunten bloot en dat is even grappig als ontluisterend.
De generatie X versus de generatie Z; dat is de voorstelling in een notendop. De leden van het collectief Wunderbaum vertegenwoordigen een groep ouders, vijf jonge spelers zijn gecast voor de rollen van ‘hun’ kinderen. Tussen de groepen staat Toto van Stekelenburg (afstuderend aan de Toneelacademie Maastricht). In de rol van docent leidt hij een groepsgesprek tussen leerlingen en ouders, waarin geweldloze communicatie leidraad is. In die gesprekstechniek worden emoties zoveel mogelijk buiten beschouwing gelaten, maar hoe ze kunnen oplopen hebben we dan al gezien in de hilarische opening van deze voorstelling.
Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) kent drie delen en opent met een levensgroot telefoonscherm, waarop we de berichten van een groepsapp volgen. Een groep ouders treft de voorbereidingen voor een schoolfeest, maar de communicatie loopt compleet uit de hand. Het middelste gedeelte van de voorstelling vormt het hart waarin het verhaal zich ontspint. We zijn in het klaslokaal van docent Jasper beland, ouders zijn met hun puberkroost gekomen om het hooglopend conflict tussen de kids, dat ook het appgesprek doorkruiste, te bespreken en op te lossen.
De set is sober. Met harde lampen loodrecht boven de ruime wordt de formele sfeer van het klaslokaal benadrukt. Op het toneel worden wat stoelen neergezet en een tentje, dat in het leven is geroepen voor een van de overprikkelde leerlingen, Nico (Lars van Nistelrooij). Soms verdwijnt hij in het tentje, op andere momenten loopt hij traag langs de randen van de ruimte. Iedereen is zwart gekleed, maar verder blijft het kostuumconcept realistisch. Kleuren komen pas in beeld als in het laatste fase de set transformeert.
De puntige dialogen van schrijfster Annelies Verbeke doen hun werk. Ze zet een minisamenleving neer, schurend langs stereotypen, zodat er genoeg te lachen valt. Voor de één gaat de oplossing van het conflict over excuses, voor de andere over het vergoeden van de telefoon die is gesneuveld, maar opgelost wordt er niets. De vaders gaan op de vuist, het lesbische koppel troeft elkaar af en begrijpt niets van de problematiek van hun geadopteerde kind (Mitchell Abionie). En dan is er nog die spontane, alleenstaande moeder Frauke (Marleen Scholten), die weinig verstand heeft van de telefoon en een behoorlijk open boek is tot ergernis van haar dochter.
Een strakke mise-en-scène biedt structuur en ordent de lange, op momenten wat slepende scène waarin docent Jaspers overhand op de proef wordt gesteld. Het lukt hem natuurlijk niet de boel te managen. Iedereen lijkt vooral in zijn eigen bubbel te zitten, de ouders vaak nog erger dan de kinderen. Na een poosje wordt duidelijk dat achter hun wat lusteloze, afwachtende houding het verantwoordelijkheidsgevoel flink is opgelopen. Dat is een pijnlijke conclusie. Toch komt het goed, dankzij een schokkende bekentenis vanuit het tentje en een verrassende stijlbreuk. Drummer Frank Rosaly verbindt begin en einde en daarmee is Wunderbaum speelt live (online gaat het mis) een ronde, rake, recht uit de tijd gegrepen comedy.
Foto: Sofie Knijff
