We zien een geblokte vlag en rode lichten, als bij een Formule 1-race, en horen ‘Ladies and gentlemen and everybody else, get ready for take of’. Als de lichten op groen springen, komt Fadua El Akchaoui op, met helm en jerrycan. ‘Ridin’ van Chamillionaire klinkt: ‘My music’s so loud, try to catch me riding’. Verv0lgens koppelt El Akchaoui de geschiedenis van de auto’s waarin ze reed of werd gereden op vermakelijke en ontroerende wijze met haar eigen verhaal.

Een verhaal waarin vrijheid een kleur heeft: het roze van het rijbewijs. Met dat rijbewijs begint de zoektocht naar een eerste eigen auto, met als resultaat een op Markplaats gevonden Opel Corsa uit 1992. Een auto die geen lang leven is beschoren, want die wordt bij het eerste ritje meteen in puin gereden. Als de geblokte vlag valt, zien we het resultaat: een wrak.

El Akchaoui vertelt dat zij de zesde dochter in het gezin is, maar merkt op: ‘Het voordeel van grote gezinnen is dat er altijd wel iemand is.’ Maar zoals altijd heeft ook hier elk voordeel een nadeel, zeker omdat ze constant te horen krijgt ze niet met jongens moet praten, want ‘die willen altijd iets van je’. Terwijl niet bepaald welriekende tantes constant vragen of ze nou nog niet is getrouwd, gaat zij naar clubs, waarbij geldt: hoe breder de gorilla aan de deur, hoe leuker het feest binnen. Die clubs zijn het Tinder van toen: kijken, kijken en als je iets ziet dat je bevalt, dan schuif je ernaar toe. Meteen klinkt ‘Get Ur Freak On’ van Missy Elliot. Hilarisch is El Akchaoui’s terzijde naar het publiek daarbij: ‘Ik word te oud voor deze shit.’

Minder hilarisch is als zij in een gewelddadige relatie belandt, waarbij spottend klinkt ‘Weer een bloedneus, dit gaat hem zeker een Gucci-tas kosten.’ Haar ouders spraken nooit over liefde, hoe doe je dat als je zelf ook niet weet wat dat is? Vermakelijk zijn daarna wel de herinneringen aan familiebezoek in Marokko, waarbij de autorit standaard resulteerde in verdwalen in Frankrijk, een soort ‘Expeditie Robinson voor gevorderden’. Het slot is ontroerend, wanneer haar ongeneeslijk zieke vader terug naar Marokko wil en zij zich realiseert dat ze al twintig jaar altijd maar een beetje gelukkig is en op Marktplaats tevergeefs op zoek gaat naar haar allereerste auto.

El Akchaoui is even energiek als overtuigend in deze solovoorstelling, die een persoonlijke familiegeschiedenis voor iedereen herkenbaar maakt, zonder ook maar een moment voor gemakkelijk sentiment te kiezen.

Foto: Mark Bolk