Langzaam druppelt de Tuinzaal van de Tolhuistuin vol. Het publiek ligt op grote zitzakken, zit met een bord eten op schoot of drinkt een glas wijn – de sfeervolle zaal fungeert als een uit de kluiten gewassen huiskamer. Vooruit, mét bar dan. De 55e editie van Woorden worden zinnen viel gisteravond samen met de Poëzieweek, waarvan het thema vrijheid is. Dus de acht woordkunstenaars van vanavond nemen de vrijheid zich al dan niet aan dat thema te houden.

Woorden worden zinnen werd in 2010 opgericht door Wesley Loos en Elten Kiene. Het concept biedt ruimte aan woordkunstenaars in de breedste zin van het woord, maar focust (althans vanavond) op poëzie en kort proza. De aimabele Kiene, die tijdens deze editie de acts aan elkaar praat, personifieert de ‘positieve state of mind’ waar het podium steeds naar op zoek is.

Acht gasten staan vanavond geprogrammeerd, die elk ongeveer vijftien minuten de microfoon tot hun beschikking krijgen. Sander Woestenburg bijt het spits af met een aantal persoonlijke miniatuurtjes met filosofische inslag. Hij staat zonder opsmuk achter de microfoon. Vooral in het zeer persoonlijke verhaal over zijn overleden vader vindt hij een mooie, eerlijke ontroering.

Ook Sholeh Rezazadeh schuwt in haar werk grote thema’s niet. In haar gedichten – in het Nederlands én het Perzisch – weet ze met weinig woorden hele werelden op te roepen, en met mooie, poëtische vergelijkingen de blik op grote thema’s als liefde en eenzaamheid te kantelen. Haar ode aan Amsterdam toont met bloemrijke taal welke treurigheid er achter de stadse vrolijkheid schuilgaat.

De luchtige noten zijn afkomstig van Aaron Mirck en Josse Kok. Mirck draagt een aantal cabareteske, spitsvondige teksten voor, met onderwerpen als Tinder en het verschil tussen seks en sex. Hij heeft een trefzekere voordracht en durft onbeschaamd flauw te zijn. Voor een voordracht van vijftien minuten is dat geen enkel bezwaar, maar het maakt tegelijkertijd benieuwd naar andersoortig werk van Mirck. Hij is talig, humoristisch en scherp, maar hij blijft nu op veilig spelen.

Ook bij drievoudig NK Poetry Slam-finalist Josse Kok valt er behoorlijk wat te lachen. Met zijn droogkomische observaties en zijn diepe, rauwe stem is hij lekker cynisch. Zijn thema’s – denk aan: vloggers, McDonalds, escaperooms (want: thema vrijheid) – verraden bovendien een overkoepelende maatschappelijke kritiek op het westers consumptisme. Bovendien weet hij in zijn relatief korte gedichten soms onverwacht gevoelig uit de hoek te komen. Op die manier verbindt hij zichzelf op mooie wijze aan de wereld waarover hij zich zo verbaast of opwindt.

Na de pauze is de toon een stuk serieuzer. Alex Boogers is met zijn achtenveertig jaar met afstand de oudste artiest in deze line-up. Hij maakt grote indruk met een kort verhaal over het in 2003 doodgeschoten Rotterdamse jongetje Sedar Soares – op wie hij in 2013 de novelle Wanneer de mieren schreeuwen baseerde. Sydney Lowell heeft onder andere een ode aan zichzelf en de vrouw; ze heeft een krachtige voordracht en haar intrinsieke urgentie om te schrijven tekent zich duidelijk af.

Hetzelfde geldt voor Roziena Salihu. In haar werk onderzoekt ze haar eigen afkomst – ze heeft een Ghanese vader en een Nederlandse moeder. Haar werk is gevoelig maar wordt nergens drakerig. Door grote gevoelens aan gedetailleerde, concrete handelingen te verknopen blijft haar thematiek behapbaar. Bovendien valt haar zintuiglijke schrijfstijl op: gevoelens verbeeldt ze in kleuren of aanwijsbare plekken in het lichaam, herinneringen in geuren of afspeellijsten. De avond wordt afgesloten door de muziek van zangeres Anne-Fay, die in gospel- en soulachtig werk haar Nederlandse, Surinaamse, Creoolse en Chinese wortels onderzoekt.

Woorden worden zinnen is een fijne, afwisselende avond met een duidelijke focus op jong talent. Het is mooi om te zien hoe de verschillende artiesten op elkaars werk reageren en hun geraaktheid verwoorden. Ik kan me voorstellen dat het geheel met meer thematische aanknopingspunten tussen de verschillende woordkunstenaars, nog inhoudelijker wordt. Nu is de avond toch vooral een soms wat al te vluchtige snapshot van uiteenlopende kunstenaars. Maar wel eentje die absoluut de moeite waard is.

Foto: Flores de Kraker