Het voordoek zet met een vlooiencircus anno 1900 het publiek even op het verkeerde been. In de Go with the vlo show presenteren drie vlooien in zespotige pakken de hondenvariant van Bernsteins musical: Woef side story, de nieuwe familievoorstelling van het Ro Theater.

Het Ro Theater loopt op vier poten. De grotezaalproducties van artistiek leidster Alize Zandwijk variëren van expressionistisch (Brecht, Loher) tot menselijk-realistisch (Branden, Dood van een handelsreiziger). Daarnaast maakt ze voorstellingen met en voor ‘gewone mensen’ uit Rotterdam, zoals de juweeltjes Moeders en Heimwee. Sinds een paar jaar maakt Jetse Batelaan bij het Ro origineel theater met een fysieke inslag. Een inmiddels behoorlijk lange Ro-traditie is de familievoorstelling die vlak voor de kerst in première gaat. De laatste jaren heeft Pieter Kramer hits geregisseerd als Ja zuster, nee zuster en Lang en gelukkig (allebei verfilmd) en Snorro, de gemaskerde held. Dit jaar gaat hij aan de rol met honden en de onsterfelijke muziek van West side story.

In Woef side story vinden twee honden uit onverenigbare kampen elkaar. De prijswinnende Afghaanse windhond Marina valt als een blok voor de straatheld Toto, tot groot verdriet van de deftige mevrouw Schoonbroek met haar hondenbeautysalon en de onbetrouwbare kynoloog en fokker dokter Prick. Zoals in Romeo en Julia en de New Yorkse variant West side story vallen er doden, worden scherpslijpers en autoriteiten in hun hemd gezet en overwint de liefde alle kunstmatige grenzen.

De decors en kostuums (van Niek Kortekaas, Sabine Snijders, Erik Bosman en Tamar Stalenhoef) zijn prachtig. Acteurs steken voor de helft in harige pakken en geven met hun zichtbare hoofden de honden hun stemmen en emoties. De liefdeshonden beginnen met schuchter neusjevrijen. Als na lang uitstel ook de acteurs elkaar zoenen, gaat er een zucht van genot door de zaal. Dát is het verschil tussen film en theater.

De tekst van Arjan Ederveen en Don Duyns houdt het publiek (advies acht-plus) onderhoudend bezig met een afwisseling van originele vondsten, slapstick en banale grappen. De drie uur inclusief pauze had wel wat minder gekund. Uiteindelijk worden alle lijntjes naar het gelukkige einde nogal afgeraffeld. De liedteksten van Alex Klaasen zijn ook niet altijd raak (en af en toe moeilijk te verstaan), maar leveren soms uitstekende scènes op. Officier Krupke in de hondenshow is daarvan een sterk voorbeeld.

Woef side story is een rijke voorstelling met prima spel, zang en dans. Wie zich waagt aan deze muziek valt bij onderpresteren zwaar door de mand, en dat gebeurt niet. Hoofdrolspelers Elise Schaap met haar prachtige stem en Sinan Eroglu spelen niet alleen prima, ze blijven ook zingend recht overeind. Arjan Ederveen is goed op dreef als spreekstalmeester Ko de Vlo en dokter Prick. Alex Klaasen en Gijs Naber spelen sterke dubbelrollen en Sylvia Poorta is heerlijk onuitstaanbaar als kakmadam. Een familiespektakel om kwispelstaartend uit te komen.

(foto: Leo van Velzen)