Na de herneming van Snorro van vorig jaar haalt het voormalige Ro Theater een andere klassieker uit de kast: Woef Side Story. Vijf jaar nadat de voorstelling voor het eerst te zien was is hij terug, nu onder de paraplu van Theater Rotterdam. Met de plot en muziek uit de musical West Side Story als basis kan er niet veel mis gaan, maar de makers weten bovendien een verrassende eigen draai aan het verhaal te geven.
In Woef Side Story zijn het niet de Jets en de Sharks, maar de straathonden en de rashonden die elkaar naar het leven staan. Totdat straathond Toto (Marius Mensink) en rashond Marina (Desi van Doeveren) verliefd op elkaar worden. Tel daar een driehoeksverhouding tussen Marina’s kakkineuze bazin Godelinde (Sylvia Poorta), de kordate burgemeester Slap (Kim van Zeben) en de ongure dierenarts Patrick Prick (Dick van den Toorn) bij op, en je hebt genoeg drama voor een hele avond.
Het verhaal wordt omlijst door de vlooien Ko, Jo en To (Van den Toorn, Steyn de Leeuwe en Laus Steenbeeke), die met hun vlooientheater korte intermezzo’s voor het voordoek verzorgen. Die zijn vaak dolkomisch, hoewel de voorstelling er vooral tegen het einde toe net iets te vaak door wordt onderbroken. Het helpt ook niet dat Woef Side Story erg lang duurt (drie uur inclusief pauze), waardoor je tegen het einde liever wil dat er vaart wordt gemaakt. Ook de slapstickscène in het huis van Dr. Prick is wat langdradig en nogal flauw.
Maar verder is Woef Side Story inhoudelijk weer een groot feest voor zowel kinderen als volwassenen. Daar zorgen de vele dubbelzinnige opmerkingen wel voor. Voor bezoekers die West Side Story hebben gezien is Woef Side Story extra leuk, vanwege de vele knipogen ernaar en de herkenning die de muziek oproept, waarmee de makers natuurlijk net iets anders doen dan je zou verwachten.
Daarnaast zorgt het toneelbeeld voor een groot deel van het plezier. Dat is met name te danken aan de hondenpoppen (maar liefst twaalf verschillende) van Erik Bosman en Tamar Stalenhoef. Van groot tot klein en van gevaarlijk monster tot irritant mormel, de een is nog leuker dan de ander. Hetzelfde geldt voor de kleurrijke, soms bordkartonnen decors van Niek Kortekaas. Van de ruige vuilnisbelt tot de tuttige hondensalon, de decors zijn steeds iets om je op te verheugen.
Ook verrassend is Van Doeveren, die na haar rollen in rockmusicals Spring Awakening en RENT een heel andere kant laat zien. Bovendien blijkt ze een mooie sopraan te hebben die goed tot recht komt in de liedjes (gearrangeerd door Fons Merkies). Ook de andere acteurs oogsten bewondering, met name zij die dubbelrollen vervullen. Zo weet De Leeuwe moeiteloos te wisselen tussen de ruige, plat sprekende Rover en de vriendelijke Jo de Vlo. Als je niet weet dat de rollen door dezelfde acteur worden gespeeld, zou je het niet raden.
De hernemingen van Woef Side Story en Snorro herinneren eraan wat voor kleurrijke, originele voorstellingen hun makers kunnen bedenken. Extra leuk dus, dat we volgend jaar weer een geheel nieuwe familievoorstelling van ze kunnen verwachten.
Foto: Sanne Peper
De nieuwe enscenering die Ivo van Hove en Anne Teresa De Keersmaeker maakten van West Side Story, is door de internationale pers overwegend positief ontvangen. De musical ging gisteren in première in het Broadway Theatre in New York. Maar de belangrijkste recensie, die in The New York Times, is kritisch. (meer…)
Woef Side Story van het Ro Theater heeft vijf Musical Awards gewonnen tijdens het Musical Awards Gala op 25 november, waaronder die voor beste kleine musical. Hij gelooft in mij van Joop van den Ende Theaterproducties is uitgeroepen tot beste grote musical. Het Ro Theater won in de categorie Klein behalve de prijs voor beste […]
Het voordoek zet met een vlooiencircus anno 1900 het publiek even op het verkeerde been. In de Go with the vlo show presenteren drie vlooien in zespotige pakken de hondenvariant van Bernsteins musical: Woef side story, de nieuwe familievoorstelling van het Ro Theater. Het Ro Theater loopt op vier poten. De grotezaalproducties van artistiek leidster Alize […]
Deze voorstelling haalt het bij lange na niet bij ‘De Gelaarsde Poes’. Ik vond het maar een rommelig geheel. De liedjes waren niet sterk, het verhaal warrig, de als honden ‘verklede’ acteurs bespottelijk en over acteursprestaties hoeven we het helemaal niet te hebben. Jammer ook dat Alex Klaasen niet beschikbaar was. Herman van Veen heeft in zijn lange carriere slechts een fout gemaakt: Hij had zijn gouden Davidsring door moeten geven aan Klaasen, een klasse apart in de theaters. Ben ook heel benieuwd naar zijn eerste solovoorstelling.
valt wel op dat jaaps mening altijd haaks op die van recensenten staat.
Gister voor het eerst een voorstelling van hen gezien omdat ik een hondenliefhebber ben. Wat ben ik blij verrast, vanaf het eerste moment heeft de voorstelling geboeid en heb ik zo ontzettend gelachen! Het is tijden terug dat een voorstelling me zo heeft geamuseerd. De als honden verklede acteurs waren juist geweldig, iedere acteur paste ook bij het soort hond. Een feest van herkenning als je zelf een hond hebt en er dagelijks mee op pad bent. De leuke decors, de fabuleuze teksten met een knipoog naar de ‘hondentaal’ waren ontzettend leuk. Heb dubbel gelegen om die maffe ‘vlooien’die het verhaal aan elkaar praatten. Echt een voorstelling voor jong en oud met vaart waarbij de tijd omvliegt. Hulde aan de acteurs, decorbouwers en tekstschrijvers. Deze voorstelling is voor mij de verrassing van het jaar!
Jaap heeft gelijk dat ‘De gelaarsde poes’ super was en deze voorstelling daar niet aan kon tippen. Maar…ook deze voorstelling was boeiend.
Jammer dat in de reactie van Jaap geen onderbouwing van zijn mening staat. Dit is meer van je af schoppen. Volgende keer beter, net als de voorstelling?