In een goud glitterend jasje met een glitterend gouden hoge hoed, in een decor van goud, glitter en lichten, rent het blonde televisie-icoon heen en weer over het podium. Zijn eigen show, De Sterrenshow, is een groot succes. De VARA heeft een eindeloos budget beloofd en alles draait alleen om hem: Willem Ruis. Maar de tol van de roem is hoog.

Met Willem Ruis, de show van zijn leven brengt de relatief jonge theaterproducent Janke Dekker Producties een knappe musical in de theaters. Het ongetwijfeld krappe budget voor deze productie heeft hier bijzonder goed uitgepakt. Geen spektakeldecors of een gigantisch ensemble: deze show wordt door twaalf mensen gespeeld, en het grootste spektakel in vormgeving is een gigantische zenuwspiraal, die Willem Ruis als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangt en af en toe dreigend naar beneden zakt.

Het kenmerkt deze productie: met weinig middelen voorhanden is vooral een beroep gedaan op de creativiteit en theatraliteit van de makers.

Want meer nog dan die gelikte showbizz, kozen schrijvers Johan Timmers en Lucas de Waard ervoor om de opkomst van Ruis’ ondergang te vertellen. In de eerste helft zien we Willem Ruis, nadat hij zijn huwelijk verzegeld heeft, onverbiddelijk voor de televisie kiezen. Hij kaapt de quiz van de stoffige, vastgeroeste Leo Moster en werkt zich in hoog tempo op, meedogenloos naar collega’s, vrienden, vrouw, kinderen – en zichzelf. Het is vlot geschreven en de scènes worden door regisseur Geert Lageveen strak aan elkaar gemonteerd.

De verhaallijnen worden keurig opgevoerd: het toenemende succes, de verwaarlozing van het gezin, de miskenning van zijn vader, zijn haperende gezondheid. En als je denkt dat dit alles alleen maar kan leiden tot een voorspelbare afwikkeling, word je aangenaam verrast door een onverwacht grillige ontknoping in de tweede helft, waarin Ruis in een haast psychedelische, koortsachtige spelfinale met al zijn demonen geconfronteerd wordt.

Xander van Vledder heeft het charisma van ‘kissmaster’ Ruis goed in de vingers. Als presentator heerst hij met een gevaarlijke gedrevenheid over het podium. In de gesprekken met zijn vader (Rob van de Meeberg) laat hij een andere kant zien: daar is hij klein en boos. Maaike Widdershoven speelt de schrijnende rol van echtgenote die zich steeds meer van haar man afkeert. In het prille begin van hun relatie wordt in het kernachtige lied We gaan beginnen al duidelijk hoe houdbaar hun huwelijk is: samen dromend, zonder door te hebben dat ieder van iets anders droomt. Johnny Kraaikamp speelt een mooie rol als mentor en vriend: deels op de lach, maar zonder teveel aandacht op zichzelf te vestigen.

Net als de scènes zijn de liedjes snel en vol tempo, maar zonder echte uitschieters. Een stem als die van Widdershoven had nog wel wat meer uitgebuit mogen worden. Maar al met al is dit een verrassende productie, die gelaagder is dan je in eerste instantie zou verwachten.