Twee verschillende werelden komen samen in Melomaniac: die van de breakdancers van Maas theater en dans en die van de klassieke musici van het Rotterdams Philharmonisch Orkest. En wat gebeurt er als mensen elkaars liefde voor muziek delen op een podium? Dan ontstaat er een feestje. (meer…)
‘Beer!’ roept een kleuter blij als halverwege Wijzer een anderhalve meter grote beer voorzichtig kijkt naar de slapende Remses Rafaela. Niet veel later dansen zij vrolijk op Zuid-Amerikaanse ritmes. Het kan allemaal in een vrolijke en voor kleuters en hun ouders herkenbare dansvoorstelling.
Vorig najaar was Remses Rafaela nog te zien in B-Boy, nu maakt hij als onderdeel van een traject voor nieuwe makers zijn eerste jeugdvoorstelling. Samen met Patrick Karijowidjojo creëert hij een stijl die breakdance vermengt met Afro-Caribische dans, capoeira, hiphop, schaduwspel én een flinke scheut acrobatiek. Indrukwekkend is hun lichaamsbeheersing als zij ‘dansen’ met een veel te grote groene stoel, geweldig is hoe zij synchroon bewegen of elkaar juist spiegelen. En niet eerder zag ik zoveel verschillende manieren om op en van een zitbank te geraken.
Wijzer draait echter niet om het tonen van hoe goed beide dansers zijn. En de kleuters hebben al helemaal geen boodschap aan welk etiketje op welke vorm van dans dan ook geplakt kan worden, zij zien ritmische beweging, variërend van louter schuifelende en geagiteerde voeten tot salto’s die de zwaartekracht lijken te ontkennen. Veel belangrijker is daarom dat de gekozen dansvorm gedurende de hele voorstelling nauw verweven is met de inhoud.
We zien twee broertjes die zich aan het begin van de avond allebei vermaken met hun eigen tablet, en als ze iets leuks gevonden hebben dat niet met elkaar willen delen. Wanneer die tablets na meerdere battles een voor een sneuvelen, zijn zij aangewezen op hun eigen fantasie. Dan spelen ze robots na, maar ook een kung fu-kussengevecht. Als de een uitgeput in slaap valt, komt de ander als in een droom via zijn knuffelbeer tot leven.
Het geruzie, maar ook de lol, zijn meteen herkenbaar, zeker voor de kleuters, omdat Wijzer ook de nodige slapstick niet uit de weg gaat. Elke vierjarige herkent hoe vervelend het soms is als alles wat jij zelf net hebt ontdekt meteen ook wil worden gedaan of bekeken door een broertje of zusje. Maar hoe fel de strijd en het onderlinge geklier ook, na drie kwartier vallen de broertjes heel zoet dicht tegen elkaar in slaap. Niet in hun bedjes, maar tussen de poten van een stoel.
De voorstelling is zo actueel, niet vanwege de coronacrisis, maar omdat Wijzer de live ervaring viert. Voor dertig bezoekers, helaas, maar ook dan biedt het theater kleuters die unieke ervaring die geen tablet ze kan bieden.
Foto: Bob Karman