Oh my god. Theater voor en door vijftienplussers is een zeldzaamheid op De Parade. Toch heeft jeugdtheatercollectief Wildpark, speciaal voor standplaats Eindhoven, de moed gevonden om Wij vinden dat het tijd wordt voor iets liefs te presenteren op het festival. Regisseur Lenneke Maas ontwikkelde het stuk in nauwe samenwerking met jongeren.
De voorstelling wordt niet gespeeld dóór échte tieners. Op de speelvloer van Teatro Cuatro staan de (volwassen) performers Tegest Pecht Guido, Rachelle van Westerop, Bibian Smit en Kwint Stukker. Zij vertegenwoordigen de stem van de jonge generatie van nu.
De titel van de voorstelling lijkt aanvankelijk wat misleidend, want heel veel liefs is er in de eerste scènes niet te ontdekken. Elke speler gooit de remmen los in een monoloog over de boosheid of de verwardheid van Generatie Z. Zo merkt Van Westerop teleurgesteld, maar met een activistische ondertoon op, dat het in deze tijd misschien niet meer gaat over wat je als mens gedaan hebt, maar wat je niét gedaan hebt. ‘Petrus vraagt nu voor de hemelpoort niet meer wat je goed hebt gedaan, maar wat je hebt gelaten.’ Kunnen we nog vliegen, minder douchen, vleeseten? ‘Nee’, zegt de actrice gedecideerd, recht in het gezicht van een aantal toeschouwers op de eerste rij.
Vervolgens wordt een uitgekauwde, stereotyperende monoloog gespeeld door Tukker. Gehuld in een bruin colbert en met een masker van Waldorf van de Muppets op het gezicht, neemt Tukker de rol aan van de ultieme boomer, een karikatuur van de oudere generatie. In zijn tirade, na te hebben gezwommen in het geld, klaagt de self made man alleen maar over hoe makkelijk de jeugd het tegenwoordig heeft. Hij haalt schamper uit naar moderne problemen zoals depressies en burn-outs, en laat merken dat hij er niets van begrijpt en er geenszins empathie voor kan opbrengen.
De boodschap van het stuk zal voor iedereen anders zijn. Voor de recensent, die zichzelf volgens de definitie ook onder Gen Z moet rekenen, is het: we moeten empathischer naar elkaar zijn, hoe moeilijk dat ook is. Is dat een baanbrekende boodschap? Nee. Van jongeren hoop je eigenlijk op nieuwere ideeën, die stereotypen meer uit de weg gaan.
Foto: Casper Koster
Hoe loopt het af? Bij elk goed (verteld) verhaal, is dat de vraag die de anekdote voortstuwt. Er is een probleem en dat moet worden opgelost, zo simpel werkt vertelkunst. Maar in écht goede verhalen, activeert het ene (anekdotische) probleem, een onderliggend en veel complexer probleem. Maar dat terzijde. (meer…)
Regisseur Lenneke Maas slaagt erin om haar groep zeer jonge spelers, middelbare scholieren nog, tot een bijzondere zeggingskracht te brengen. Wat ze vertellen en hoe ze dat vertellen sluit heel nauw aan op hun persoonlijkheden en de levensfase waarin ze zich bevinden, en tegelijk ontstijgt de collage van verhalen het puberniveau. En daarmee worden de zes jonge spelers ieder op een eigen manier een everyman, en laten ze hun publiek goed voelen hoe ook volwassenen nog steeds op weg zijn om volwassen te worden. (meer…)
Twee mooie leren koffers. Daar begon het allemaal mee, toen de jonge theatermaakster Greet Jacobs die koffers bij een groene vuilniscontainer zag staan. ‘Ik heb twee levens gevonden in de vuilbak. Een mens mag niet in andermans spullen snuisteren. Dat zijn uw zaken niet. Sorry daarvoor. Maar het is goed bedoeld. Het is om hen het […]
