‘In het begin was het altijd nacht. En in die nacht ben ik geboren. Ik ben Aarde.’ Aan het woord is een verlichte globe die aan een touwtje hangt. Aarde legt uit dat met de komst van de mens alles fout is gegaan. Die eet alles op en is altijd ontevreden. Tijd om in te grijpen. Dat gaan de vier ‘kinderen’ doen in Wij redden de wereld van Theatercollectief Zonder Mouwen.

Aarde bezwijkt onder de mensheid en vier kinderen willen dat tij keren. Twee meisjes en twee jongens, met allemaal een bijnaam. Rikkie (Linda van Denderen) is de aanvoerder en nogal een bazig meisje. Ka (Erwin Boschman) is een stuiterige jongen vol testosteron. Man (Jos Nargy) is de comic relief, de komische noot. Hij vat alles letterlijk op en draaft graag door. De nieuwkomer in het groepje Oe (Lesja Sondorp) wil er graag bijhoren, maar zij zet wel bij alles vraagtekens.

Elk kind heeft zo zijn of haar eigen problematiek. Zo heeft Rikkie gescheiden ouders en is daarover verdrietig. Oe is het kind van twee moeders. Die komen thuis en vertellen elkaar dan eigenlijk alleen maar wat er die dag níét goed is gegaan.

Waaruit bestaat het redden van de wereld zoal? Uit dieren beschermen, gescheiden ouders weer bij elkaar brengen en iedereen die honger heeft eten geven. Een beetje te hoog gegrepen, dat begrijpen de kinderen zelf ook wel. Daarom besluiten ze te beginnen met ‘hier’ een paradijs maken. ‘Hier’ is de plek waar ze wonen.

De kinderwereld is in het decor schematisch weergegeven met een tuinhek, een klimrek, een soort traphekje en een grote doos waarin je kunt spelen. Dat eigen paradijs is een kleurrijke tent die ‘KaRiMOe’ heet, met de eerste letters van hun eigen namen.

Merkwaardig genoeg komt de strijd van deze kinderen om de wereld te redden nogal ouderwets socialistisch over. Veel opgeheven vuisten en strijdkreten die naar het jeugdige publiek worden geroepen. Opvallend is dat het socialistische ‘Solidaritätsleid’ (1929) van Bertolt Brecht en Hanns Eisler het leitmotiv in de muziek vormt. De anti-kapitalistische beweging Occupy komt langs, in de vorm van slaapzakken en tenten op ‘het plein’ om de wereld te verbeteren. Voeg daarbij een speelstijl (regie: Kaspar Kapteijn) die te volwassen is om kinderlijk te zijn en te kinderlijk om volwassen te zijn en deze voorstelling wil zowel in zijn vorm als in zijn inhoud maar geen kindertheater worden. Daarvoor gaat de boodschap ook te veel over de hoofden van de kinderen heen (tekst: Sara van Gennip).

Wij redden de wereld is een naar de jaren zeventig knipogende activistische vormingstheatervoorstelling voor kinderen. Bij het verlaten van de zaal krijgen ze zelfs een button mee.