Aarzelend begeven ze zich in de ronde arena. Wanneer de deuren achter hen sluiten is hun enige uitweg afgesloten. Drie gigantische wieken strekken zich over de horizontale as van het podium uit. Ze draaien langzaam rond, als een op zijn kant gekeerde windmolen. De enige weg is het aangaan van de confrontatie. In Wiek van Schweigman& gaan drie danseressen het gevecht aan met krachten die groter zijn dan zijzelf.

Voor Spring hernam Schweigman& de voorstelling uit 2009. Het gezelschap van Boukje Schweigman richt zich op zintuiglijk, fysiek theater dat zijn publiek via die kanalen laat reflecteren. Zo maakte zij het afgelopen jaar For The Time Being, dat ging over je afsluiten en openstellen voor een ander. Curve (2015) ging over vertrouwen en overgave. In Wiek herken je een meer geëngageerd thema, namelijk dat van klimaatverandering.

Dat komt misschien door de associatie met windmolens. Of door de steeds harder rennende en draaiende danseressen, die het tempo van hun gedwongen danspartner proberen bij te houden. Ze schuiven over de wieken heen, laten zich vallen om de wiek te ontwijken, om even snel weer op te staan en de strijd aan te gaan. Van dansen met de wieken, verandert het tafereel al snel in dansen tegen de wieken.

De vraag is natuurlijk: hoe lang houden de performers dat vol? Het zweet druipt over hun gezichten, het dansen in de zandvloer maakt het nog zwaarder. Dat eerste bewegingsmateriaal is vrij gekend en maakt weinig ontwikkeling door. Dat verandert wanneer de dansers het uiteindelijk opgeven en zich met een plof in het zand laten vallen.

Daar kunnen ze bekomen. Als wormen kronkelen ze door de aarde. Billen omhoog, bovenlijf naar voren. Kop in het zand. Onder de genadeloos doordraaiende wieken door. Als wezens die in de luwte blijven van krachten die groter zijn dan henzelf. Geborgen in de aarde zijn ze veilig, maar ze horen er niet. Het is een schuilplaats waar ze kunnen schuilen, maar niet echt kunnen leven. Door de sterke bewegingstaal en het contrast met het voorgaande vormt dit het meest indringende gedeelte van Wiek.

Wiek laat zien: aan krachten die groter zijn dan jijzelf kun je niet ontkomen. Je kunt je kop er letterlijk voor in het zand steken. Je kunt de krachten proberen bij te benen en je eraan meten. Je kunt erbovenuit stijgen. Je kunt je teamgenoten laten liggen wanneer ze vallen, of ze juist overeind trekken en samen de strijd aangaan. Maar de wieken blijven draaien.

Foto: Jochem Jurgens