Bijna, bijna glijdt de peuter tegen haar papa aan in slaap. Bijna, want er is zoveel te zien en te horen in de voorstelling Wiegelied. Zangeres Esmé Bos zingt met en onder begeleiding van Bart Voet lieve, breekbare, geruststellende, verrassende, grappige en tot de verbeelding sprekende wiegeliedjes in allerlei talen.
In een prettig donkere, knusse setting die het midden houdt tussen een concert en een huiskamer, met op de achtergrond mooie (meestal zwartwit-) projecties van muren, gordijnen, een waterval of lieve labradorogen, scheppen Bos en Voet een weidse maar toch veilig voelende muzikale wereld. Het biedt het publiek op een prettige manier de ruimte voor een optimale muzikale ervaring.
Wiegelied is namelijk niet gewoon een concert maar meer een geluidservaring, vol belletjes, rinkeltjes, gesuis, getokkel en vogelgeluiden. Gekleed in het groen, met een prachtige vogelvleugelachtige stola, zingt Bos de kleine en grote toeschouwers toe. In de zachtste liedjes is ze op haar best, dan springen je soms zomaar de tranen in de ogen van ontroering. Haar zoete stem draagt je mee langs Turkse, Poolse, Italiaanse of Spaanse sferen. Soms geeft ze een beetje uitleg zodat je het liedje beter begrijpt, zoals bij een Marokkaans liedje over een vogeltje dat wil vliegen terwijl hij van moedervogel nog even in het nest moet blijven tot hij groter is.
Bart Voet is een begenadigd multi-instrumentalist die met gitaar, blokfluit, maar bijvoorbeeld ook een lamellofoon of zijn eigen lippen overal de juiste klankillustratie bij creëert. De twee zijn geweldig goed op elkaar ingespeeld en daarmee brengen ze extra spel- en muziekplezier over op de toeschouwers.
Wiegelied duurt voor sommige vermoeide kleuters aan het einde van de middag wel een tikje te lang. Gek genoeg zijn het vooral de meer uptempo nummers die wat overbodig lijken en wat geforceerd overkomen. Gelukkig zijn er daar niet te veel van, want bijna wegdromen op zoete klanken en een nog zoetere stem, dat is toch het allerfijnst.
Foto: Paulien Verlackt
Tussen breekbare stiltes klinkt geklopt, gefluit, getik, geknisper, gezoem, gekras. Dan huilt een wolf. De nacht heeft zijn eigen geluiden en zijn eigen ritme. Het is een ongrijpbaar vacuüm waarin de tijd lijkt stil te staan maar toch van alles gebeurt, met bijzondere samenkomsten, speels en stug en eindeloos fascinerend. (meer…)
Wanneer luister je nou echt even goed naar het geluid van een vallende natte spons? Van een metalen schoteltje dat rondtollend tot stilstand komt? Van ronde stenen die tegen elkaar aan schrapen? In de voorstelling Landing, regie Jasmin Hasler, staat verwondering centraal, en specifiek verwondering over de geluiden van vallende dingen. (meer…)
Twee vrienden, echte timmermannen, bouwen aan een houten huis. Het is een vreemd huis, een puzzelhuis, een kantelhuis, met deurtjes en gaten en schuine kanten om van af te glijden, op te dromen en heel veel bakkies koffie te drinken. In de voorstelling Timtim wordt het jonge publiek in eerste instantie meegenomen in een soort buurman-en-buurman achtige situatie. Maar geleidelijk aan verloopt het concrete bouwen in een droomachtige chaos. (meer…)
Papier, het lijkt zo simpel maar het is eigenlijk iets magisch. Het is plat maar ook oprolbaar, je kunt ermee wapperen, het kreukelen, verfrommelen, scheuren en als het vel groot genoeg is, kun je je er ook in verstoppen. Het ontdekken van de bewegingsmogelijkheden die papier biedt, staat centraal in de voorstelling Papier en Bas, voor kinderen vanaf 2 jaar. (meer…)
