Naast oudgedienden als Dolf Jansen, Javier Guzman en Vincent Bijlo zijn er dit jaar weer een paar nieuwe gezichten aan het oudejaarsconferencefront. Najib Amhali, naar eigen zeggen niet echt een fanatieke krantenlezer, is misschien wel de meest verrassende jaarsluiter. Maar als je dicht bij huis blijft, zoals Amhali meestal doet, is er in een coronajaar ook genoeg te vertellen om er een fijne oudejaarsavond van te maken.

Als Amhali, strak in het pak, met een muzikale James Bond-klap zijn entree heeft gemaakt, wil hij meteen even een paar dingen duidelijk maken. Hij is dubbel gevaccineerd, niet alleen omdat hij zelf niet dood wil, maar ook als bescherming voor zijn moeder die suikerziekte heeft, en voor zijn personeel, dat hij toch zoveel mogelijk weer aan het werk wil zetten. Zeurpieten die weer aankomen met het argument dat je niet weet wat er allemaal in zo’n vaccin zit, wijst Amhali op de gewoonte van veel van die weigeraars om in het weekend los te gaan op duistere pillen en lachgas. En ze weten waarschijnlijk ook niet wat er allemaal in die pillen zit die ze in de sportschool slikken om er superfit uit te zien. Zo, dat punt is gemaakt. Instemmend applaus.

Verder stelt hij zijn publiek gerust, dat misschien diep filosofische overdenkingen vreest. Het wordt een toegankelijke avond, want de conference wordt tenslotte door SBS uitgezonden. Het is nog geen half december, dus er kan nog veel gebeuren tot de definitieve versie van de conference klaar is, maar Amhali heeft zijn verhaal al aardig op orde als hij voor een behoorlijk gevuld Carré staat. Grappen die niet blijken te werken (en daar waren er meerdere van) zullen verwijderd worden, en wie weet hoeveel materiaal er nog zit in de komende persconferentie van het duo Rutte-De Jonge en de onzin van Thierry Baudet, die ‘zelfs geen limonade met prik durft te drinken’. Wellicht zal daarom een lang en niet al te opwindend muziekstuk op een elektronisch wonderapparaatje niet meer nodig zijn om de tijd vol te krijgen.

Amhali staat er onbevangen en ontspannen bij, maar is hier en daar nog zoekende, onder meer bij het slotlied met de terugkerende zin ‘Wie het weet mag het zeggen’. Verder is er nog aardig wat werk te doen aan het onderdeel Sportzomer 2021. Maar wat Amhali nu al laat zien belooft veel goeds voor de tv-uitzending, die hij opdraagt aan Peter R. de Vries en alle medewerkers in de zorg.

De cabaretier die in zijn vorige programma Waar was ik? (2019) uitvoerig is ingegaan op zijn drank- en drugsverslaving, neemt zichzelf op dat punt nog een aantal keren buitengewoon geestig op de hak. Zo zorgt het totaal weggesnoven tussenschotje in de neus voor een grappig moment bij de testlocatie.

Amhali wil een paar grote onderwerpen niet laten liggen, zoals de Chinese onderdrukking van de Oeigoeren en de vernuftige manier waarop de Chinezen binnendringen in het privéleven van mensen tot ver buiten hun eigen grenzen. Maar verder zoekt hij het toch vooral dichtbij en daar is een hoop humor uit te peuren. Echt hilarisch is het verhaal over het thuisonderwijs van zijn zoontje op de basisschool. ‘Toen besefte ik pas goed hoe dom ik ben.’

Ook al interesseert Amhali zich niet buitensporig veel voor de Nederlandse politiek, hij moet er toch even aan geloven. Het geklungel om de Afghaanse tolken, die de Nederlandse troepen in het verleden hebben geholpen uit handen van de Taliban te houden, wordt perfect gefileerd. En verder behandelt hij het formatiegedonder in Den Haag heel origineel met een aflevering van de Fabeltjeskrant met onder meer Sigrid Knaagdier, Geert het Witte Schaap, Sylvana het Zwarte Schaap en Hugo de Jonge Hond.

We zullen het dit jaar ongetwijfeld weer moeten doen zonder vuurwerk op 31 december. Maar iedereen die droevig wordt van dat verbod raad ik aan naar Najib Amhali te kijken, want de manier waarop hij de herrie van een stuk illegaal vuurwerk van een paar duizend euro weet te imiteren is weergaloos.