Na de Broadwaypremière in 2003 kreeg Wicked gemengde kritieken. Het was ‘een preek van een musical’ volgens de New York Times, een ‘lompe, volgepropte productie’ vond Variety. Het publiek, echter, omarmde de voorstelling en de musical werd een wereldhit. Ook in het Londense West End is Wicked al sinds de opening onafgebroken populair. Voor het tienjarige jubileum is Willemijn Verkaik, die de rol al eerder speelde in Duitsland, Nederland en op Broadway, terug naar Londen gehaald om de hoofdrol van Elphaba opnieuw te spelen.
Je vraagt je af of ze het inmiddels niet beu is. Al zo’n tweeduizend keer, in drie verschillende talen, speelde Verkaik de rol van de groene heks in Wicked, een prequel op The Wizard Of Oz. Maar van vermoeidheid of routine is geen sprake in haar uitvoering. Nog voor ze een noot gezongen heeft, wordt Verkaik bij haar opkomst verwelkomd met een groot applaus. Des te enthousiaster is het publiek bij haar uithalen in de aanstekelijke powerballads die Wicked rijk is; Verkaiks stembereik is indrukwekkend (en niet alleen in de hoogte) en ze varieert kundig met virtuoze loopjes in haar solo’s. Wat bescheiden trots op deze Nederlandse is zeker op zijn plaats.
Verkaik speelt de rol van buitenbeen Elphaba, een soort sprookjesversie van een activistische jongere die opkomt voor de rechten van minderheden, in dit geval pratende dieren. Met haar tegenpool Glinda (gespeeld door de Australische Suzie Mathers) reist ze af naar de Emerald City om de Wizard van Oz te ontmoeten. Daar aangekomen wordt duidelijk dat hij degene is die de discriminatie van de dieren in gang heeft gezet, en bovendien blijkt hij een zwakke man die zich verstopt achter een façade van bombarie.
Gregory Maguire, schrijver van het boek uit 1995 waarop Wicked is geïnspireerd, baseerde de Wizard destijds op het leugenachtige karakter van Richard Nixon. Het creatieve team van de musical zag een aantal jaren later overeenkomsten met George H.W. Bush, en tegen de tijd dat Wicked in première ging met George W., de tweede Bush.
Anno 2017 is het personage opnieuw ijzingwekkend actueel. Zoals Wicked’s componist Stephen Schwartz in 2008 zei: de Wizard ‘is gewoon iemand die niets te zoeken had als leider van een land. Klinkt als iemand die we kennen?’ De Wizard, charmant gespeeld door Mark Curry, zingt zijn solo ‘Wonderful’ in een nostalgische vaudevillestijl verwijzend naar zogenaamd betere tijden. Hij is een man van alternatieve feiten, of zoals hij zegt: ‘the truth isn’t a thing of fact or reason. It’s simply what everyone agrees on’. Het Amerikaanse accent van de Wizard (in tegenstelling tot het Brits-Engels van de andere personages) maakt maar al te duidelijk aan wie we bij zijn personage moeten denken.
De vraag of ze trouw moeten blijven aan de Wizard stelt de vriendschap tussen de idealistische Elphaba en de ijdele Glinda op de proef. Het samenspel tussen de twee is aanstekelijk en Verkaiks ietwat ongemakkelijke maar gepassioneerde Elphaba contrasteert uitstekend met de exorbitante Glinda, die met haar komische timing de lachers op haar hand heeft en wier krachtige sopraan minstens zo indrukwekkend is als de stem van Verkaik.
Zo verrassend diepgaand als de verhaallijnen in Wicked zijn, zo zoet klinkt de voorstelling en ziet hij eruit. Het is genieten van de toegankelijke en aanstekelijke popballads van Schwartz (tevens componist van Pippin), met als hoogtepunt Elphaba’s powersolo’s. Het decor van Wicked is een sprookje en bovendien mag je je vergapen aan meer dan 200 kostuums. Tenslotte zijn er de magische effecten, in het bijzonder de zorgvuldig opgebouwde, iconische apotheose ‘Defying Gravity’, waarin Verkaik letterlijk tot op grotere hoogte stijgt en het publiek in extase brengt.
Foto: Matt Crockett
