‘Once upon a, a, a…’ Wanneer de vrouwelijke performer wat onzeker en stotterend aan die zin begint, verwacht je: nu komt er toch een verhaal. Er was eens… Maar welnee. Why Such a Strange Love, de eerste productie van duo Jelle en Jessica als Nieuwkomers bij Orkater, blijft ver van een lineair verloop. Een wondere verzameling muzikale sketches brengen ze, met als houvast: de ongrijpbaarheid van de liefde.

Tegen een decor van een wat disproportioneel gebouwtje, dat met goed licht en geluid transformeert van gothic spookhuis tot gemiste trein, stappen performers Jelle Haen en Jessica Matheson van het ene sprookje in een volgende film, en in rap tempo in de huid van de meest uiteenlopende personages – en er weer uit. Niet te letterlijk, niet gladjes, maar ongepolijst, geestig vaak.

Haen en Matheson, in 2021 afgestudeerd aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling, maken sinds 2017 samen performances waarin hun onderzoek naar (zelf-)transformatie centraal staat – en dit nu sinds 2023 onder de vleugels van Orkater als Jelle en Jessica. Buiten het theater bekwaamden ze zich onder meer als model, make-up- en drag-artiest (Jelle) en op het gebied van kostuumontwerp, burlesque en design (Jessica).

In Why Such a Strange Love zien we dat allemaal terug in de verrassende duo’s die zich op allerlei manieren proberen te verhouden tot elkaar. De tinnen soldaat en de papieren ballerina uit het griezelsprookje van Hans Christian Andersen; een vogelverschrikker, een verschrikte jonkvrouw, een enge vreemdeling, Marilyn Monroe, een man met een kettingzaag. De romantiek is ver te zoeken, jaloezie ligt op de loer en er hangt gewelddadigheid in de lucht.

Jelle en Jessica zijn sterke performers met geweldige moves (tot letterlijk in hun vingertoppen) naar wie je graag kijkt. Toch kunnen ze niet helemaal voorkomen dat de spanning na de eerste overrompeling wat wegebt uit de voorstelling. Een vervreemdende dialoog, slimme kostuums, een pruik, een pet, de juiste make-up, een klinkend lied, en dóór naar de volgende scène: het is steeds goed gedaan, maar na een tijdje toch wat minder urgent.

Maar dan herpakt de voorstelling zich gelukkig weer, met een virtuoze Michael Jackson-dans die streng onderbroken wordt. En het slot is ronduit ontroerend.

Foto’s: Bart Grietens