Laat ik maar eerlijk zijn: de theatertaal die gebezigd wordt in While you were partying van het New Yorkse duo Julia Mounsey en Peter Mills Weiss beheers ik niet. Oftewel: ik weet niet waar ik naar heb zitten kijken. En dat kwam niet omdat er Engels werd gesproken.

Misschien is het de Amerikaanse comedy-cultuur waar ik niet vertrouwd mee ben, maar waarschijnlijker is het dat de voorstelling simpelweg niet de bedoeling heeft volledig doorgrond te worden. ‘While you were partying kruipt onder je huid als een parasiet’, citeert het Noorderzon-programmaboekje een recensie uit The New York Times. In die bespreking gaat daar nog iets aan vooraf, namelijk dat de voorstelling geen antwoorden biedt. Hoe waar!

Dit is wat we zien:

In een lege theaterzaal staat een lange tafel met erachter twee stoelen. Rechts daarvan staat ook een stoel waarop Julia Mounsey plaatsneemt. Via haar mobieltje spreekt ze tot ons. Ze vertelt over een bezoek aan haar oude vriend Brian die een zelfmoordpoging heeft overleefd. Ze speelden videogames. Dan laat Brian Julia een gemodificeerde avatar van Julia zien waarin ze alsmaar sterft. She was not amused, kreeg een paniekaanval en moest er van kotsen. Ze voegde Brian vreselijke, beledigingen toe waar ze later spijt van krijgt. Brian accepteert haar excuses en vraagt als genoegdoening een komische sketch te schrijven over zijn poging om zelfmoord te plegen. Ze is immers een schrijver. De voorstelling die we gaan zien is het resultaat van dat verzoek.

Exit Julia, opkomst Peter Mills Weiss en gastspeler Brian Fiddyment.

So far so good. Maar ook weer niet helemaal. Dat verhaal van Julia, was dat autobiografisch? Heeft die Brian daadwerkelijk een zelfmoordpoging gedaan?  En kijken we dan nu naar diezelfde Brian?

Fiddyment en Weiss spelen Brian en Brians moeder in een angstaanjagend verhaal. De even liefdevolle als tirannieke moeder maakt een wrak van Brian die daarop reageert met ongecontroleerde woedeaanvallen (bijna letterlijk: hij krijgt een kop zo rood als een tomaat en stort zich met gevaar voor eigen leven tegen de muur). Als tragisch dieptepunt poept hij in zijn broek. En ja, die poep krijgen we te zien…

In het derde deel zien we een computerscherm waarop het gemodificeerde hoofd van Julia te zien is. Brian manipuleert dat hoofd met een game-controller, terwijl zij aanwijzingen geeft via zijn koptelefoon. Wie manipuleert wie hier?

While you were partying haalt veel overhoop, te veel eigenlijk. De voorstelling stelt vragen over authenticiteit, zoekt de grenzen van comedy op en becommentarieert de hedendaagse individualisering. En passant wordt de internetcultuur op de hak genomen. De titel zelf is afkomstig van een meme.

Ergens werd het begrip ‘autofictie’ gebruikt om het werk van Weiss en Mounsey te karakteriseren. Maar hoe ‘auto’ en hoe ‘fictie’ het een en ander is, ik zou het niet weten. De voorstelling liet me vooral in grote verwarring achter.

Foto’s: Niels Knelis Meijer