Eindhoven danst dit weekend, in het festival Best of the fest. Binnen de dans is het palet extreem divers, van het gevestigde Ballet van Vlaanderen met stukken van Hans van Manen en Sidi Larbi Cherkaoui via breakdance, choreografen van talentontwikkelingshuizen als Dansbrabant en Korzo, politiek getint werk en community art tot een experimentele performance als die van Maarten Seghers & The Horrible Facts. Uit het land van Kamagurka.
‘Can you feel the feeling?’ Met zijn profetische gebaren, zijn bezwerende herhalingen, zijn haar tot halverwege de romp en zijn simpele Engelse rijmpjes lijkt het of Maarten Seghers is weggelopen van het Festival of Fools 1973. De beeldend kunstenaar en performer is al vijftien jaar verbonden aan Jan Lauwers’ Needcompany. Nu speelt hij zijn solo What do you mean what do you mean and other pleasantries in Best of the fest.
Kunst houdt zich (net als wetenschap) bezig met onbegrepen zaken en mikt niet op direct nut. Maarten Seghers is daar een enthousiast exponent van. Volgens het programma treedt hij op met The Horrible Facts. Dat zijn zes podiumdelen die door contact en elektronica geluid kunnen maken. Bijvoorbeeld doordat er een ijzerdraadje uitsteekt dat door contact met een bevochtigde teen een zware brom oplevert. Seghers maakt er een ritmische beat mee waar hij teksten overheen roept. Die gaan bijvoorbeeld over aanraken, hulpeloosheid, een vergeten password en de belofte niet te stoppen.
Een vraag die al snel opkomt is: hoe ingewikkeld kun je het voor jezelf maken? Seghers bevestigt zich met zijn heupen, zijn hoofd en een paar spanbanden aan een plank van een meter of drie. Dat beperkt je al aardig in je bewegingen, en als je dan ook nog met een van die ondiepe geluidskisten wil gaan zeulen, wordt het nog moeilijker. Het leven is een gedoetje waar je geen grip op krijgt, hoe je je best ook doet. Seghers past goed in de traditie van Dada en Kamagurka.
In de plank zit een gat waar een microfoon in past. Daardoor brult Seghers in zijn ongemakkelijke houding rijmpjes in het Engels. ‘Hear my voice, you have no choice.’ ‘Do you see me getting older with all this weight on mij schouder?’ ‘I have a fancy doormat, agreeable to look at.’ Ondanks zijn enorme inzet lukt het hem niet om het publiek ‘horseradish’ te laten scanderen. Dat maakt de performer steeds eenzamer.
Seghers is charismatisch, energiek, grappig soms en hij werkt zich in het zweet voor zijn publiek. Zijn performance heeft interessante uitgangspunten, maar is te vormeloos, te herhalend en hij duurt ruim te lang. Misschien is dat zijn visie op het leven. ‘Straight ahead until you’re dead.’
Foto: Ursula Kaufman
