Als je heel goed kijkt en niet bang bent je fantasie te gebruiken, zie je dat de meeste alledaagse voorwerpen in staat zijn tot een tweede leven. Dat leven sluimert al in ze, het hoeft alleen door een creatieve geest wakker gekust te worden. Dan is een bezem zonder steel een hoge struik of een duister bos en dan is een lange reep blauwe tape een kanaal waar zomaar containerschepen doorheen kunnen varen.

In Werktuig van PNTheater toveren theatermakers Silas Neumann en Joeso Peters zo een heel verborgen leven der dingen tevoorschijn in een verhaal over een spookschuur waar geheimzinnige dingen gebeuren. Althans, in hun ongebreidelde jongensfantasieën die zijn aangewakkerd door de sterke verhalen van mevrouw De Vries, die op haar oude dag schijn en werkelijkheid nog weleens door elkaar wil husselen.

Het verhaal speelt zich af in het imaginaire dorpje Guisbalg waar de Duitse jongen Erik naartoe verhuisd is. In dat ingeslapen gat is natuurlijk geen ruk te doen dus komt de vriendschap met leeftijdgenoot Jan hem goed uit. Samen kunnen ze de wereld aan. Of op z’n minst de verveling verdrijven door de geheimen van dat vervallen schuurtje te achterhalen. Woont daar iemand? Durven ze er naar binnen?

Als op een nacht Erik er plots licht ziet branden besluiten ze op onderzoek uit te gaan. Aangemoedigd door de sterke verhalen van mevrouw De Vries leggen ze een pakketje bij de schuurdeur. Met belegde crackers. Nou ja, crackers; het zijn kleine houten plankjes met een soort kleefpasta. Je moet toch iets en dat was toevallig voorhanden. Zoals er meer toevallig aanwezig is in de aftandse werkplaats die het decor vormt: restanten verroest golfplaat, een oude zaag, kapotte wasknijpers. Spelenderwijs krijgen die allemaal een functie in het verhaal.

Als de volgende dag het pakketje daadwerkelijk weggenomen blijkt te zijn, raakt het verhaal op stoom. Er ligt een briefje bij de schuur waarin verzocht wordt om meer. Planken, emmers, afvoerpijpen. Wat is die geheimzinnige bewoner daar in godesnaam mee van plan? De twee jonge vrienden verliezen zich in de meest wilde fantasieën. Hij bouwt een helikopter! Nee, een onderzeeboot!

Het is een waar genot om Neumann en Peters zich te zien verliezen in hun wereld der verbeelding. Ze schakelen sowieso al soepeltjes tussen vertellend en acterend, maar de schijnbaar achteloze manier waarop melodietjes, klanken en geluidseffecten zijn geïntegreerd in de voorstelling geven Werktuig daarenboven de prettige cadans die ervoor zorgt dat je aandacht nergens verslapt.

De makers zeggen zich geïnspireerd te laten hebben door Tom Waits’ Whats he building in there, een duister lied over een man die nooit iemand groet, gif bewaart onder zijn gootsteen en ‘genoeg formaldehyde heeft om een paard om te brengen’. Zo zwart wordt het bij hen gelukkig niet.

Maar er zit wel degelijk een adder onder het gras. Zijn gif is echter onschuldig. Om te weten hoe dat zit, moet u zelf gaan kijken. Bij voorkeur met kinderen. Kunnen ze weer eens lekker griezelen en zien dat vriendschap heus wel tegen een stootje kan.

Foto: Jan Amse