Mansplainen, legt barman Mees ongevraagd uit, is dat mannen ongevraagd iets uitleggen. Hij is voormalig acteur, studeerde af aan de ATKA en speelde zelfs een rol in Spangas (de langstlopende jeugdserie van Nederland, benadrukt hij nog even tussen neus en lippen door, zoals hij meer aan zelfverheerlijking gerelateerde zaken tussen neus en lippen door benadrukt). Maar nu werkt hij dus in de kroeg. Ook prima. En extra leuk, want het is Café Theater Festival.

Het slechte nieuws: de voorstelling die dit weekend in Café Binnen Best te zien zou zijn, is helaas op het laatste moment afgezegd. Maar barman Mees heeft een vervangende act voor ons georganiseerd: zangeres Donna komt nieuw werk brengen. Geweldig natuurlijk, dat vindt Mees ook, maar eerst doet hij nog even een typetje – want dat is een van zijn specialiteiten.

Het personage Mees (Levi Middendorp) bedient zich van schijnbaar feminisme en oppervlakkige goede bedoelingen, maar heeft zodanig veel moeite zijn ijdelheid in beheersbare banen te leiden, dat hij zichzelf al snel genadeloos ontmaskert. Hij is een vleesgeworden trigger warning: iemand die zijn mond vol heeft van veilige werkcultuur en ondertussen uiterst onberekenbaar is, een man die als hij iemand anders de ruimte wil geven, alle aandacht naar zichzelf toetrekt. Een grap over homo’s verdedigt hij door te zeggen dat hij een vriend heeft die gay is en het een goed verhaal vond. Bovendien: ‘Ik vind het juist leuk als iemand homo is.’

Ook voor zijn geïnternaliseerde seksisme is hij zo blind als wat: het woord ‘verwijfd’ vindt hij echt niet kunnen, maar zijn moeder had vroeger wel ‘de broek aan’, terwijl zijn vader meer ‘de vrouw’ was: stil en emotioneel.

Tegenover hem staat Donna (Renée Rijpstra) achter haar microfoon, ze pakt haar momenten als ze die kans krijgt en doet dan waar ze goed in is: zingen.

Gelegenheidsgroep De Pierewaaiers bestaat behalve uit de twee performers uit auteur Sebbe Poll, eindregisseur Bregt van Deursen en dramaturg Nikki Ong. Op treffende wijze ontleden zij het opportunistische schijnfeminisme van de moderne man, die zijn mond vol heeft van veiligheid en gelijkheid maar ondertussen voortdurend het middelpunt is van grensoverschrijdende situaties en ongelijkheid juist in stand houdt. Belerend is de voorstelling ondertussen nergens: de makers laten de mechanismes zien, en terwijl Donna zingt en Mees rookt, trekken wij onze conclusies.

Lees hier alle minirecensies over het Café Theater Festival 2024 in Utrecht.